Random Thoughts On My Way Home.
De reden waarom ik met mijn ogen open denk, is dat ik de beelden niet opnieuw en opnieuw op repeat moet zien. De gedachten op stop zetten. poef, weg uit je hoofd. Of, zoiets dat je even door je brein haalt, en alles vergeet. Zoiets als wij, de zogenaamde 'emo kids' een mes door onze pols halen om verdriet weg te snijden.
Ja, dat doet effe pijn, maar die pijn is níets vergeleken met de pijn die sommige herinneringen met zich meedragen. Ik zou maat al te graag fysiek willen lijden, alles, àlles om van die emotionele pijn af te zijn. Vergelijk het met die keer je een mes in mijn voet stak, of vorken in mijn armen, of die ene keer je me op een weegschaal duwde en me mijn lichaam liet haten tot in de eeuwen der eeuwigheid.
Die littekens moeten helen, ja. Maar dat gaat niet als ik altijd aan jou moet denken. Als ik een een goed moment heb, schuif jij als onweer over de klare hemel en laat alles koud en nat achter. Moet ik alles opnieuw opbouwen.
Als altijd.
Er zijn nog geen reacties.