Slecht voorprogramma, dachten we.
Ik ben gisteren (25.02.2012) voor de aller eerste keer naar een 'echt' concert geweest: Sunrise Avenue. Ik had gehoord van de twee vriendinnen waar ik met mee zou gaan dat het voorprogramma op niets trok. Dat het een melige vent was met een hoge stem dat niet kon zingen. Nuja, ik keek er best tegen op om naar het voorprogramma te luisteren.
Vol spanning reden we naar de concertzaal, ergens in een achterbuurt in Brussel. Het was er best eng zelfs...
Toen we eindelijk binnen mochten konden we het uitschreeuwen van geluk, we hadden een goeie plaats gevonden en konden het podium heel goed zien. Nu kon het beginnen.
Niet veel later kwam he voorprogramma op: Jim Kroft, een duitse zanger met een pracht van een liveband. Eentje van hun was de Britse pianist George Moore. Hij had zo'n mooie krullen als Harry en een prachtige lach. Ik was meteen verkocht. En eigenlijk om eerlijk te zijn, ik vond het voorprogramma vet goed meevallen!
Het concert van Sunrise Avenue zelf was ook echt FANTASTISCH. Ik heb me de hele avond te pletter geamuseerd. Na aflop van het concert kwam het voorprogramma gezellig met ons aan de bar staan.
Natuurlijk niet alleen met ons, met iedereen.
En alsof dat nog niet genoeg was begon George, de pianist steeds tegen me te praten. We hebben een halfuur gepraat en gelachen. We hebben ook foto's genomen, en deze is mijn favoriet: Klik.
Hiernet heeft hij m'n vriendschapsverzoek op facebook aanvaard en ik was echt even aan het fangirlen. Is het erg om iemand van een random liveband leuker te vinden dan de zanger zelf?
Ik zou niets liever willen dan de tijd terug spoelen naar m'n babbel met George. Hij heeft echt een indruk na ge laten. I mean...:
-Britse jongen
-Speelt piano
-Heeft krullen zoals onze geliefde Harry Styles
-Is lief
-Is grappig
-Ruikt lekker
-En is mooi.
Moest je het mij vragen, ik weet het wel hoor!
Nu zijn het enkel nog mooie herinneringen, herinneringen die ik m'n leven lang zal koesteren.
Er zijn nog geen reacties.