Dream dairy part 1 charpter 1
1. for the first time
Ik liep zonder zorgen en een goed humeur door de straten van Boston. De plaats waar ik al mijn hele leven had gewoond. Het was vakantie en mijn vriendin en ik hadden plannen gemaakt om vanavond uit te gaan. Gewoon om het te vieren.
Maar er was eerst nog een hele dag te gaan voor we uit onze bol konden gaan in de grootste discotheek in boston.
Mijn voeten, die slordig in mijn All Stars zaten schopten losse steentjes van de stoep en met mijn hoofd naar het lekkere ochtendzonnetje gericht liep ik rustig door. Mijn ogen sloot ik genietend en mijn handen haalde ik even door mijn haar, dat in een slordige knot omhoog was gezet. Ja, vandaag was ik slordig. Daar was het toch vakantie voor? Het enige waar ik vanmorgen een beetje moeite voor had gedaan was mijn kleding, ik had zelfs geen mascara op. Wat voor mij altijd een vaste bezigheid is in de ochtend. Bijna net zo gewoon als ontbijten. Ik snap niet waarom sommige mensen niet ontbijten. Als ik dat zou doen dan.... tsja, dan zou ik de rest van de dag chagrijnig zijn. En als ik chagrijnig ben, wil je me niet meemaken.
Mijn handen stak ik in mijn zakken en ik liep maar wat op mijn gevoel ergens heen. Ik had geen haast, en geen verplichtingen dus volgde ik de zon.
Waar ik uit zo komen zag ik nog wel.
Wat ik echter niet verwacht had, was dat ik belande op de grond. Nee, niet omdat de zon me daarheen leidde, maar omdat ik ergens tegen op was geknald en mijn evenwicht niet kon houden met mijn ogen dicht. Mijn ogen vlogen open en een steek ging door mijn achterhoofd, die pijnlijk op de stoep lag. Ik vloekte wat random dingen maar wenste dat ik al mijn woorden in kon slikken toen ik de persoon waar ik tegen op geknald was, zag. Hij droeg een donkere zonnebril, een T-shirt, broek die op zijn enkels hing en een pet. En bij 'pet' moet je de verleden tijd letterlijk nemen, want zijn witte NY pet lag door de botsing nu naast me op de stoep. Hij opende tot twee keer toe zijn mond om wat te zeggen, maar sloot hem telkens weer. Uiteindelijk besloot hij me maar te helpen en trok me aan mijn hand omhoog.
Snel pakte hij de pet op en plaatste hem op zijn hoofd. "Sorry, mijn schuld. ik keek niet uit." verontschuldigde hij zich. Hij moest eens weten dat hij, in vergelijking met mij, juist goed uitkeek. Want ik had tenslotte mijn ogen gesloten terwijl ik liep. Bij die gedachte kwam er een blos op mijn wangen. Wie loopt er nou met zijn ogen dicht over straat?
Ja, ik dus...
"Nee, maakt niet uit. Ik had ook beter uit moeten kijken." Ik klopte mijn broek af en stak mijn hand naar hem uit. "Ik ben Raylon." zei ik met een glimlach. Ik leek een kleine glimlach van hem terug te krijgen voor hij schuw om zich heen keek en zijn naam uitsprak. "Justin." zei hij. Als mijn zintuigen iets slechter gefunctioneerd hadden, had ik hem waarschijnlijk niet verstaan. Toen hij leek te besluiten dat de kust veilig was, terwijl ik geen enkele reden zag tot gevaar, liet hij me een ware glimlach zien.
"Je komt niet uit Boston, of wel?" vroeg ik toen ik hem even goed had bekeken. Hem had ik hier nog nooit eerder gezien. En ja, Boston is groot. En nogmaals ja, ik ken haast iedereen -van mijn leeftijd.
"Nee..." ik wachtte op verdere uitleg, over waar hij dan wel vandaan kwam, maar dat leek hij niet te willen zeggen.
"OH MY GOD! JUSTIN BIEBER!" een groep gillende meiden kwam op ons afstormen. Mijn mond ging open om te schreeuwen dat ze de verkeerde hadden, maar oh my god, toen ik nog even goed naar Justin keek, en het plaatje van Justin Bieber in mijn hoofd ernaast zette, klopte het precies. Mijn kaken klapte ik weer op elkaar en keek toe hoe Justin met een ineens super vrolijk humeur handtekeningen uitdeelde en met de meiden op de foto ging. Na een dikke toen minuten liepen -correctie, huppelden- de meiden vrolijk weg.
Justin kreeg een scheve grijns op zijn gezicht en kam weer naar me toe lopen. "Hmm, laat me raden. Die pet en die zonnebril moesten je incognito-pak voorstellen?" grinnikte ik. Hij knikte blozend, wat er heel schattig uitzag. "Missie gefaald." lachte ik.
"Jij herkende me niet..."ging hij ertegen in.
"Ja, maar ik val je niet lastig. Ik ben juist een van de personen waarvoor je geen vermomming hoeft." had ik als standpunt. "Oh, maar die meiden vielen me ook niet lastig hoor...."
"Geef nou maar gewoon toe dat iedereen wel eens vakantie wil. Jij ook." zei ik en trok mijn wenkbrauwen beter wetend omhoog. Hij gaf knikkend toe. Waardoor zijn bril bijna van zijn neus afviel, maar net niet helemaal. Ik pakte het ding van zijn neus en hing hem aan zijn shirt. "Veel beter. Ik hou er niet van als ik de ogen van een persoon niet kan zien als ik met ze praat." legde ik simpel uit.
"Oké..." hij gunde me een rare blik, maar daarna ook een glimlach.
"Zo, dus jij bent met vakantie?" begon ik. Automatisch ging ik op mijn rechterbeen staan en liet mijn linkervoet rusten achter mijn rechter enkel.
"Soort van...Ik heb een weekje helemaal niks, en die wou ik graag in een nieuwe stad doorbrengen."
"Boston? Slechte keus. Ik wed dat je hier meer fans hebt dan je hebt in heel Canada."
"Vast niet. Jij bent toch ook geen fan?"
"Niet een grote..." mompelde ik als antwoord op zijn vraag. "Niet dat je slecht zingt of zo!" riep ik er achteraan toen ik doorhad dat ik hem nu eigenlijk had beledigd.
"Don't worry, ik hou van al mijn fans. Ook de niet zo hele grote." stelde hij me gerust. "Slijmbal." grinnikte ik. "Maar ik meen het!"riep hij.
"Ja ik ook. Je bent een slijmbal." grijnsde ik.
"Niet!"
"Justin, het is dat je me niet kent... Maar geloof me, een discussie valt van mij niet te winnen." melde ik.
"Oké, weer iets geleerd voor vandaag. Ooit een choco-kersen-vanille-muffin gehad?" vroeg hij. Zijn bruine ogen twinkelden van plezier.
"Eeehh, nee?" ik was overrompeld door zijn onverwachte vraag. Choco-kersen-vanille-muffin? bestaat dat überhaupt? "Nee?! Dan word dit je eerste keer." zei hij vrolijk en trok me aan mijn arm mee naar ik weet niet waar. Ik sprak maar niet tegen, want stiekem leek het me wel heel cool om door Justin Bieber te worden ontvoerd. Een grijns sierde weer mijn lippen en ik liep zonder mokken achter mijn ontvoerder aan.
Er zijn nog geen reacties.