My world

Ik heb een jaar geleden mijn depressie overwonnen en nu heb ik alleen nog last met de gevolgen ervan...

het begon toen ik 11 was, ik ben nu 16. er was geen reden voor om me depressief te voelen; ik had een hele goede vriendin, een aantal minder goede,nooit ruzie. Mijn thuissituatie was prima en ik kon me op mijn eigen manier ontwikkelen. ik ben naar een psycholoog gegaan en na een paar maanden ging alles weer goed. ik kon weer genieten en dit alles achter me laten, dacht ik.

Jammer genoeg keerde mijn depressieve gevoelens een tijdje later weer terug, maar dan erger. ik vond het moeilijk om op die leeftijd, 13 was ik inmiddels, te gaan vertellen wat er op mijn hart zat. een kind van die leeftijd hoort zich zo niet te voelen, vond ik. Er volgden weer een aantal gesprekken met psychologen. ik had er toen een stuk of 4 en moest telkens weer mijn verhaal vertellen. Het was voor mij iedere keer weer hetzelfde en ik kon niks vertellen over de oorzaak van mijn depressie. Uiteindelijk ben ik in een groepsgesprek gegaan met andere kinderen met problemen, de een werd gepest, de ander was verlegen. Ze waren allemaal jonger dan mij en ik had het idee dat ik ze meer hielp dan dat ze iets voor mij konden betekenen. na 8 weken waren de groepssessies voorbij en het ging weer beter met mij. ik liep lachend het gebouw uit en was blij en enthousiast over alles wat op mijn pad kwam.

het ging een lange tijd goed en na een kleine 2 jaar ging het wéér mis. Ik was heel die depressie zo zat dat ik besloot opgenomen te worden en behandeld werd. ik kreeg antidepressiva en kon er in de groep waar ik opgenomen was over mijn gevoelens praten en lol hebben tegelijkertijd. ik heb het er zwaar gehad en begon daardoor met automutileren (mezelf beschadigen). Ik heb het er goed geheim kunnen houden en daardoor kon ik meer hebben. In de groep zitten mensen die het erger hebben dan ik, mensen die het minder erg hebben dan ik en mensen met heel andere problemen. we zaten met z'n 8en in een gebouw met ieder een eigen kamer. Je gaat je irriteren aan mensen en je maakt vrienden. ik heb ik 3 maanden gezeten en toen werd ik ontslagen uit de kliniek. ik kon weer verder met mijn leven, maar vond het ook moeilijk. ik moest weer naar school, bekenden die zich afvragen waar ik geweest ben en natuurlijk de traumatische ervaringen. ik ben een zelfmoordpoging en heel wat littekens rijker geworden, maar gelukkig ook ervaring.

dit hele verhaal heeft zich afgespeeld tot een jaar geleden. Ik heb nog steeds geen terugval gehad, maar automutileren doe ik nog wel, maar minder vaak en als ik het echt even moeilijk heb. Ik kan namelijk met weinigen over mijn problemen praten en ik ben niet de enige.

Als je dit leest en graag met mij wilt praten of iets vragen kun je gerust een berichtje sturen!

xXx Chanel

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen