Niks
Heb je ooit het idee gehad dat je niet goed genoeg was? Ik wel, zo'n beetje mijn hele leven. Iedereen vind mijn zus perfect, mijn broer is de enigste jongen en ik ben ik. Vroeger viel het me niet zo op, nu wel. Het gevoel dat wat ik ook doe, het is nooit goed genoeg. Niet alleen bij andere mensen maar ook bij mijzelf. Ik dacht altijd dat ik perfectionistisch was en misschien ben ik dat wel. Maar altijd is er een puntje wat niet goed is, nooit is iets goed. Heel me leven heb ik dat gevoelt en dat is mijn realiteit geworden. Toen ik ziek werd dacht ik dat ik gek geworden was, dat ik eindelijk doorgeslagen was. Die gedachte was eng maar toen bleek dat het niet zo was, kwamen er nieuwe gedachte. Ik was 18 en voelde me 80. Ik was kapot en als snel wist ik dat het zo moest zijn. Het was me verdiende loon, heel me leven heb ik het gevoel gehad dat ik hier niet moest zijn en nu was het zover. Dit was het bewijs dat ik al die jaren gelijk had, dat zij gelijk hadden. Met die gedachte ging ik verder, dag in dag uit. Wachtend op het moment dat het klaar was. Maar dat kwam maar niet. Op een dag realiseerde ik me dat het niet uitmaakte, niks was meer belangrijk. Als ik op dat moment dood zou neervallen was dat oké. Mensen zouden me toch niet missen en ik wist dat het zo moest zijn. Maar het kwam maar niet. Tot het moment kwam dat ze me vertelde dat ik zo moest leren leven. Boos was ik niet, verdrietig ook niet. Eigenlijk was ik niks, zoals ik al heel mijn leven had gevoelt. Heel mijn leven heb ik geleefd met het gevoel dat ik mijn dieptepunt al had bereikt, het gevoel dat niemand me ooit zag, het gevoel dat het nooit de bedoeling was geweest om hier te zijn. En ik dacht dat dat het was. Dat was mijn leven en nooit had ik gedacht dat het erger zou kunnen worden. Tot dat moment, ik wist hoe ik moest overleven met emotionele pijn, maar nu werd ik lichamelijk afgebroken en er was niks wat ik kon doen. Alleen maar afwachten tot dat moment.
Er zijn nog geen reacties.