Het kruispunt
"Ik denk dat het beter is dat het we er een punt achterzetten."
BAM. Dat was het ene zinnetje dat onze relatie definitief verleden tijd maakte.
Het hing in de lucht, al maanden lang maar om het effectief uit te spreken, was totaal iets anders.
Herinneringen, zowel mooie als minder mooie, vlogen door mijn hoofd en gevoelens raasden door mijn lichaam maar uiterlijk lachte ik eens droevig.
Ja, ik was verdrietig. Verdrietig om het besef dat ik nooit meer knuffelend met hem Game of Thrones zou zien. Verdrietig om het besef dat we nooit onze mooie, geplande toekomst zouden beleven.
Verdrietig om de persoon waar ik alles mee kon delen en doen, kwijt te raken.
Toch voelde ik ook opluchting. Na een pauze van 3 maanden, kreeg ik eindelijk duidelijkheid zodat ik verder kon gaan met mijn leven.
Opgelucht dat hij vrienden wou blijven en we elkaar nog zouden blijven zien.
Woede, dat hij me zo lang had laten wachten, aan het lijntje had gehouden. Waarom had hij niet vroeger de confrontatie durven aangaan?
Spijt van de dingen die ik allemaal had gezegd tijdens onze relatie. Spijt van sommige dingen die ik anders had kunnen doen.
Oplaaiende hoop toen hij insinueerde dat we in de toekomst misschien opnieuw samen zouden komen.
En hoe moet ik nu verder? Na een relatie van anderhalf jaar, plots geen relatie meer hebben. Geen persoon meer hebben waar je op kan steunen als je dreigt te vallen. Geen persoon meer hebben waar je in zijn armen kon kruipen en tranen met tuiten huilen. Geen persoon meer waar je hand in hand de honden mee kon uitlaten. Geen persoon meer hebben die van je houdt en voor je klaarstaat.
Ik dacht dat ik het al geaccepteerd had, dat ik het al verwerkt had tijdens die drie maand durende pauze.
Well, think again.
Eén snuif aan mijn kamerjas en dat was genoeg om de sluizen open te zetten. Om de pijn in mijn hart als een mokerslag te ontvangen.
Ik was er nog lang niet over.
Maar hoe geraak je in godsnaam over een relatie die alles voor je betekende?
Die de enige reden was dat je überhaupt nog leefde? Die je motiveerde om door te blijven gaan? Die je aanzette om je studies niet op te geven? Die je persoonlijkheid verbeterde en versterkte?
Ik wil onafhankelijk zijn. Ik wil geen man nodig hebben, ik wil sterk zijn.
Alleen was er op dit moment niets anders dan hem dat ik wilde. Ik wou zijn armen opnieuw rond me heen voelen. Ik wou zijn handen die geruststellend wreven over mijn rug. Ik wou zijn geur terug kunnen opsnuiven.
Ik wou hem terug.
Maar mijn verstand deed de tranen stoppen.
We hadden de juiste beslissing gemaakt. Op dit moment zou een relatie voor ons beide niet goed zijn.
Op dit moment was het nodig dat we allebei onze eigen weg op gingen.
Dat we ons eigen pad zouden bewandelen.
En wie weet, ooit, zouden onze paden terug opnieuw kunnen kruisen...
Er zijn nog geen reacties.