Mij verhaal/ gedicht van -marymebo
Als mensen je zien huilen, zien ze dat als een teken van zwakte. Zo is dat en zo heb ik het ook altijd gezien. Ik zag huilen niet als gebrokenheid of gemis, maar als een zwakte. En je zwaktes mocht je nooit tonen in mijn ogen, zwak zijn was hetzelfde als sterven.
Would you tell me I was wrong?
Would you help me understand?
Are you looking down up on me?
Are you proud of who I am?
Zwakte stond niet in mijn woordenboek, het was iets wat ik niet wou zijn. Ik wou hard zijn en huilen hoorde daar niet bij. Ik huilde niet om al die ruzies, niet om al die pijn, niet om al dat zeer deed. Ik huilde zelfs niet op de begrafenis van mijn grootvader, omdat ik niet als zwak gezien wou worden.
There's nothing I wouldn't do
To have just one more chance
To look into your eyes
And see you looking back
Maar na een tijdje werd het als maar moelijker om hard te blijven en te wezen wie ik was. Een meisje met principes, soms dat meisje zonder een hart. Ik wou niet om mensen gaan geven, bang voor het verlies. Maar toch ging ik om sommigen geven en diegenen lieten me los.
I'm sorry for blaming you
For everything I just couldn't do
And I've hurt myself by hurting you
Vanaf die dag was huilen geen zwakte, meer maar een gevoel. Huilen is geen zwakte, huilen is verdriet. Het gemis van mijn oude vriendinnen is nog altijd erg groot, maar toch lijkt het soms alsof ik nergens meer bij hoor. Ik ben geen huppeltrutje en ook geen alto, een emo zal ik nooit wezen en zwart staat me niet, Gothic ook weer van mijn lijstje en bitch past niet bij mij. Dus misschien zal ik wel altijd blijven huilen, want op sommige momenten hoor ik gewoon nergens bij.
Reageer (2)
pucky de titel heet mijn verhaal, marymebo
1 decennium geledenhet is geschreven door marymebo, ik heb het alleen op mijn profiel gezet omdati k hetm ooi vind hoe ze schreef ne het verhaal is natuurlijk mooi
je hoort bij mij.
omdat wij vrienden zijn, je hoefd niet bij een GROEP te zitten. maar hij vrienden.
1 decennium geledenik huil vaak omdat ik het zwaar heb gehad. in mijn ogen is huilen vragen om hulp. ik heb veel hulp nodig gehad niemand die het wist. niemand die mij hielp tot ik mensne leerde kennen die mij hielpen. de tranen die ik nu huil zijn vaak om de pijn die ik oploop (lichamelijk) of doordat ik in de war ben, omdat ik het niet meer weet. dan komen ze maar het fijne van huilen is dat ze weten dat er iets is. ze kunnen je helpen. je denkt misschien dat het zwakte is, bij mij is het wel een zwakte maar soms moet je zwak zijn voor dat je sterk wordt. denk daar altijd aan. ik hoor ook niet bij een groep omdat ik iedereen accepteer zoals hij/zij is. ik let niet op de verpakking ik kijk wat er in zit. ik hoor bij niemand en bij iedereen
p.s. super mooi stukje ik bewonder je schrijf werk _O__O_