Hoofdstuk 9 Lola

Lola

Daar zitten we dan op het bankje in de wachtkamer in het ziekenhuis te huilen als een stel babys. Maar dat boeit me niks. 1 van mijn beste vriendin is gewoon dood. Na 1 uur gehuild te hebben gaan we weer naar de camping. We kijken een film maar niemand kan het hoofd er bij houden. Soms hoor je iemand snikken. Dan denkt die weer aan Owen. We laten de Mainiacs nog niks weten. Want iets in me zegt dat Owen nog leeft niet veel 2% van de 100% maar toch iets. Weer slapen we bij elkaar. Maar niemand kan slapen. De volgende ochtend zijn we laat wakker. We wouden er een hang dag van maken maar plotseling krijgen we een telefoontje van het ziekenhuis, of we naar ze toe kunnen komen. Meteen gaan we naar het ziekenhuis. Als we daar zijn melden we ons. 10 minuten later komt er een dokter aan. We moeten met hem in een kamertje. We gaan rustig zitten en doen of we niks weten. Maar we weten wat hij gaat zeggen dat Owen helaas is overleden. Dat zie je ook altijd in films. De dokter kijkt ons 1 voor 1 aan. Niemand zegt wat. Zelfs de dokter zegt niks. Ik krijg tranen in mijn ogen. Kan hij het gewoon niet zegen dan zijn we er van af. Maar nogsteeds zegt niemand iets. Dat blijft zo 3 minuten tot Daan zegt: 'Nou wat wilt u zegen?'. Het lijkt wel of de dokter uit een trans komt. Want meteen begint hij te praten. Over dat deze week nogal een stres week was en daarom wisten ze niet waar Owen lag. Dan zegt de dokter:'We weten in welke kamer hij ligt. Hij ligt in kamer 1247' Meteen kijken Nienke en ik elkaar ernstig aan. De dokter gaat weer verder:' Maar helaas..........

Spannend
Zeg je mening even. Dat is leuker voor mij
Trouwens ik ben opzoek naar 3 meisjes
Wil je in mijn verhaal vertel het even
Suc6 verder met je leven