19

De volgende dag word ik wakker gemaakt door Hermelien ‘Harry is beneden hij wil je spreken’ fluistert ze.
‘waarom?’ vraag ik slaperig. ‘je weet dat vandaag de eerste opdracht is, toch?’ vraagt ze voorzichtig.
Verdomme. Meteen schiet ik uit bed en maak me klaar om naar beneden te gaan. Als ik naar de spiegel toe ren, ik hoor Hermelien gniffelen.
Ik sta even stil ‘wat is er zo grappig?’ en ik kijk haar met opgetrokken wenkbrauwen aan.
‘ja word straks misschien vermorzelt door een draak maar jij maakt je zorgen over je haar en make-up?’ en ze grijst naar me.
‘bedankt voor je paptolk, en ja dat doe ik’ zeg ik terwijl ik de borstel nog een keer door mijn krullen haal. ‘je komt Harry en mij toch wel aanmoedigen hé?’ vraag ik met een pruillipje.
Hermelien doet alsof ze nadenkt ‘nee, ik denk dat ik op jullie ga schelden, samen met Ron.’
‘ha ha, heel leuk’ zeg ik langzaam. Snel trek ik mijn schoenen aan en sta op. ‘tot zo!’ zeg ik en ik ren door de deur richting Harry.
‘heei’ zeg ik terwijl ik een beetje triest glimlach. ‘hoi’ mompelt Harry terwijl hij zijn blik strak op het haardvuur gericht houd.
Ik pak zijn hand hij kijkt even op ‘het komt wel goed’ zeg ik gerustellend.
‘ja, weet ik’ zegt hij, niet dat het geloofwaardig overkwam..
Ik kneep ik z’n hand. ‘je maakt je teveel zorgen.’
Harry sprong op. ‘ik maak me niet teveel zorgen, ik dit toernooi gaan mensen dood Laire, DOOD!’ en hij leek alsof hij het liefst die beker van de astronomie toren wilde gooien.
Ik was deze uitbarstingen wel gewent van Harry hij had ze vroeger voordurend als hij het over de Duffelingen had. ‘Harry.. ik weet dat er soms mensen zijn die het’. Ik slikte. ‘niet overleven, maar daarom moeten wij juist proberen om dat wel te doen..en ervoor gaan’ zei ik terwijl ik hem weer terug op de bank trok.
‘zullen we gaan ontbijten?’ vroeg ik.
Ik wist wat hij dacht, wat ik ook dacht. Ik ga geen hap naar binnen krijgen.
Zodra we The Great Hall binnen komen worden we Toegejuicht, uitgescholden en bekogeld, het gebruikelijke dus.
Als we zitten staren we allebei wezenloos naar het eten.
Ik had het gevoel dat als ik ook maar een hap zou nemen, ik over mijn nek zou gaan. Niet echt waar ik op zat te wachten.
Veel mensen waren vrolijk, hadden zin in het toernooi. Wij niet, wij maakte ons alleen maar zorgen, terwijl wij misschien ook zouden moeten genieten dat wij ook mee mochten doen aan dit toernooi. Maar we waren te bang, te bang voor wat er zou komen.