15. Family secrets

Oke, ik had dus ontdekt dat ik veranderde in een wolf als mijn lichaam de drang niet meer aankon, maar sterker nog, dat mijn moeder en oma dat ook nog deden. Of misschien wel de hele familie. Ik was wat opgeschoten na de inleiding en ik had het gevoel dat ik weer gewoon kon lopen zonder dat mijn lichaam het gewicht van alle vragen hoefde te dragen. Er waren een paar dingen waar ik achter moest zien te komen; Met wie deelde ik een kamer, (zou dat ook zo'n controlfreak zijn? -Wacht, dat zijn we allemaal.) wat was er in hemelsnaam aan de hand met dat ritueel waar Olivia en Jenna het over hadden en hoe zat het met mijn familie. Nadenkend (dat leek het enige wat ik gedaan had sinds ik hier was) liep ik de trap af, achter Olivia en Jenna aan. Ze waren in gesprek over dat ze hoopte dat ze vanavond een tv konden scoren. Ik rolde met mijn ogen, op dit moment was televisie kijken wel het laatste wat me interesseerde. De treden van de trap leken eindeloos door te gaan en bij iedere stap leek mijn maag zich een keer om te draaien. Misschien was het beter dat ik eerst naar de toiletten vroeg, voor ik heel 'Villa Wolfe' had onder gekotst. Eindelijk bereikte we de laatste treden en ik zuchtte zacht. "Kom op Kathy, het is niet netjes om zoveel mensen te laten wachten." Grijnsde Jenna. Ik wist niet waarom, maar ik werd plotseling erg zenuwachtig. Olivia pakte mijn hand en kneep er zachtjes in. Haar ogen zochten de mijne en vroegen; 'Wat is er aan de hand?' Olivia had het meteen door als ik me ergens door niet prettig voelde. Ik schudde licht mijn hoofd om aan te geven dat het er niet toe deed en liet haar hand los.
De woonkamer zat, net als de vorige keer vol met andere mensen van mijn leeftijd, maar nu ik meer over ze wist werd het welkom er niet warmer op. Weer viel er een stilte toen ik na Olivia en Jenna de kamer in stapte. Iedereen staarde naar ons en ik had geen idee waarom. Een angstig gevoel bekroop me en liet me huiveren. Hadden ze iets door? Ik voelde me net als de dag dat ik op school kwam en Olivia er niet was geweest, tijdens wiskunde. Zenuwachtig keek ik Jenna en Olivia aan, een voor een, kort. Ze wisselde een blik. Het bleef stil in de kamer. Plotseling maakte mijn angstige gevoel plaats voor woede, met een keer knipperen van mijn ogen. Ik had geen tijd om er verbaasd over te zijn, daarvoor ging het te snel. Alweer had ik het gevoel dat ik de controle niet had over mijn lichaam en dat maakte me nog bozer. "Wat?!" Schreeuwde ik, zonder dat ik het wilde, tegen iedereen in de kamer. Verschrikt draaide verscheidene mensen langzaam hen hoofden terug in de richting waar ze eerst mee bezig waren geweest. Of misschien hadden ze nooit iets anders gedaan. Alles maakte me alleen maar razender en ik bleef de menigte alleen maar boos aankijken. Plotseling doorbrak iemand de stilte. Het was een meisje met lang bruin haar dat veel te slank was en slinkse blikken de andere had zitten werpen, voordat ze naar mij keek en sprak. "Zeg... Jij bent toch Kathy, Kathy Gold?" Achterdochtig keek ik haar en de rest van de mensen aan, die nu nog verbaasder waren. "Gold, als in...?" Vroeg het meisje naast haar. Een jongen aan de andere kant van de kamer sloeg zijn hand voor zijn mond. De mensen in de kamer kwamen weer tot leven en plotseling begon iedereen door elkaar heen te praten. Waar ging dit in hemelsnaam over? Verbaasd en gefrustreerd tegelijkertijd wierp ik een blik naar achter. Olivia hield haar hoofd gebogen, haar bruine haar viel als een sluier over haar gezicht, maar toch kon ik zien dat ze er schuldbewust uit zag terwijl ze op haar onderlip kauwde. Ik draaide mijn hoofd naar Jenna, die me aan stond te staren met een blik alsof ik een monster was, maar aangezien zij nogal gothic was, leek ze dat alleen maar 'vetwreed' te vinden. Ik zuchtte. Ik werd hier helemaal niets wijzer uit. Automatisch zette ik een stap naar voren. Het bleef onrustig. Nog een stap Sommige mensen draaide zich naar me om. Met een laatste stap stond ik midden in de kamer, mijn gezicht nog steeds woedend. "Kan alsjeblieft iemand me vertellen wat er aan de hand is?!" Ik schreeuwde niet echt, maar verhief wel mijn stem. Tot mijn verbazing (en vooral opluchting) werd het weer doodstil, alsof er nooit iets gebeurt was. Ik wierp enkele boze blikken op sommige. Het meisje stond op en kwam naar me toe gelopen, wiegend met haar heupen alsof dat mij iets zou moeten doen. Misschien was ik normaal gesproken ook wel jaloers geweest, maar nu was ik daar te boos voor. Het liefst zou ik haar een klap willen geven om de stomme, arrogante blik van haar gezicht te halen, maar ik rechtte mijn rug en zette mijn eigenlijk-wil-ik-dat-je-opdondert-maar-dat-laat-ik-niet-zien-masker op, waarop een stralende glimlach te zien was. Vanbinnen kookte ik. Hoewel ik geen goede leugenaar was, kon ik als de beste mijn emoties verbergen als ik dat wilde en ik hoopte dat de wolf in mij er ook zo over dacht. Maar goed, ze kwam voor me staan alsof heel Villa Wolfe van haar was en zei tegen me: "Omega Gold weet het nog niet? Misschien moeten we het haar vertellen, toch?" Ze glimlachte vals naar me. De menigte keek elkaar aan en weer trok er een fluistering door de woonkamer. "Dus... We zijn het er allemaal mee eens? Goed dan..."
"Je blijft met je poten van haar af, Maddy!" Ik draaide mijn hoofd om naar Jenna, die een stap naar voren had gezet en Olivia angstig in de deuropening had achter gelaten. Normaal zou ik hebben gelachen om die zin, vooral omdat Maddy, zoals ze dus heette, vaak ook poten had, maar ik voelde de spanning die in de kamer hing en het leek me beter dat niet te doen. "Houd je even buiten ons onderonsje, wil je?" Maddy keerde zich weer naar mij toe terwijl ik nog ongelovig naar Jenna keek, die het er niet bij liet zitten. Ze zette weer een stap naar voren zodat ze tussen mij en Maddy in kwam te staan. Maddy zuchtte hoorbaar. "Ik zweer het, blijf van haar af. Je kunt haar hier niet mee opzadelen als omega!" Ze drukte haar armen beschermend naar achter en ik keek haar vol verbazing en wat weggeëbde woede. Maddy wierp haar een arrogante blik toe en fluisterde; "Je wilt toch ook niet dat ik geheimen over jou ga rondbazuinen? Of wel?" Jenna liet haar hoofd zakken. Maddy knikte. "Dat dacht ik al. Dus maak dat je wegkomt en trek die doodshoofden uit." vervolgde ze op normale toon. Jenna wierp Maddy een blik vol haat toe en stapte toen achteruit. "Kijk eens aan wie er nu wegkruipt met haar staart tussen haar poten." Haar lach weergalmde schel door de kamer, het deed bijna pijn aan mijn oren. De woedende withete vlammen laaide weer in me op en ik vernauwde mijn ogen. Ik was ontzettend boos op het feit dat ze net Jenna had beledigd, ook al kende ik de kamergenote van Olivia nog maar net. "Ik moet zeggen, Gold, dat je verkeerde vriendjes maakt in Villa Wolfe." Ik moest moeite doen mijn ademhaling onder controle te houden. Mijn handen balde zich tot vuisten en de knokkels werden wit van de stevige greep. "Maar goed, dat is niet waar we het over hebben, Gold." Ze glimlachte weer die valse, krenkende glimlach. Plotseling wist ik waar dit heen ging. Oma heette Gold, mijn moeder heette Gold... Ik zuchtte.
"Luister Maddy, als dit iets met mijn familie te maken heeft hoef je me niets meer te vertellen. Ik weet dat ze hier ook..."
"Ach Kathy," Onderbrak ze me. "Je weet nog niet eens de helft over je 'familiegeheimpjes'." In mijn ooghoek zag ik Jenna ook opzichtig haar vuisten ballen en Olivia had haar hoofd neergebogen en beet nog steeds op haar lip. Ik draaide mijn hoofd heen en weer tussen Maddy en de deuropening. Wat had dit in hemelsnaam te betekenen? Werden er nog meer dingen voor me achtergehouden? Maddy genoot zichtbaar van mijn twijfels en ik zou haar weer zo kunnen slaan. "Er zijn geen wolven in mijn familie!" Schreeuwde ik haar toe. Voor de tweede keer had ik de neiging mijn oren dicht te houden bij het horen van haar lach. "Dat is het hem nou juist Gold, je familie heeft deze roedel een schande aangedaan. Ze zijn verbannen!" Haar woorden vormde langzaam betekenis in mijn hoofd. Wat? Het geluid van Maddy's gelach vervaagde en ik had (alweer) het gevoel dat mijn lichaam niet naar me luisterde. Het enige wat ik wilde was blijven staan en Maddy wat aandoen. Maar in plaats daarvan rende ik de kamer uit.