The day after

Harry pov.
Het is over. Voldemort is dood. Eindelijk kan ik weer rustig slapen. Hoef ik niet meer op mijn hoede te zijn. Maar waarom ben ik dan niet blij? Waarom feest ik niet met de anderen mee? Waarom voelt dit zo onwerkelijk aan? Terwijl veel mensen feestvieren zit ik hier, in de Grote Zaal. Zie ik de doden en gewonden. Veel te veel mensen zijn gestorven, veel te veel hebben familie verloren. Mensen die ik ken, maar ook mensen die ik nog nooit gezien heb, ik weet niet eens hun namen. En dat allemaal voor mij. Ben ik het wel waard? Ik ben toch ook maar een jongen? Even verderop zitten de Weasleys, bij Freds lichaam. Daarnaast liggen Tops en Remus. Eerder Sirius al. Daarvoor mijn ouders. Allemaal voor mij. Plotseling sta ik op. Ik kan het niet meer aan. De lijken, het verdriet van de overlevenden, maar ook de feestenden. Ik kan het niet meer aanzien. Ik loop de Grote Zaal uit, langs de plek waar Voldemort ligt. Ooit eens de gevaarlijkste tovenaar die op aarde rondliep, nu niet meer dan een lichaam, een schim van zijn vroegere leven. Gelukkig heeft Hermione eraan gedacht om een spreuk om hem heen te leggen, zodat verdrietige familieleden geen wraak op hem kunnen nemen. Ik loop door, langs de andere mensen. Pas als ik bij de Uilenvleugel ben, stop ik. Hier zat Hedwig vorig jaar. Hier at ze, en sliep ze. Terwijl ik plots door allerlei herinneringen overvallen wordt, laat ik me langs de muur naar beneden zakken. Ik heb misschien de mensen gered, maar zo voelt het niet. Ik heb gedood, iemand zijn leven ontnomen. Volgens Dumbledore heb ik iets dat Voldemort niet had. Liefde. Maar toch heb ik gedood. Is dat nou liefde? Zonder maar met je ogen te knipperen iemand doden? Ook al doe je het voor je vrienden? Dan merk ik dat er iemand naast me komt zitten. Er wordt een arm om me heen geslagen. Ginny. Ik had het kunnen weten. Dan breekt er plots iets in me, en voor ik het weet stromen de tranen over mijn wangen. Ginny zegt niets, en probeert me ook niet te troosten. Ze trekt me alleen wat dichter tegen haar aan. Zo zitten we een tijd, tot al mijn tranen op zijn. Eindelijk is het onwerkelijke gevoel verdwenen. Heeft het plaats gemaakt voor pijn. We blijven zo nog een hele tijd zitten, tot de zon weer opkomt. Het begin van een nieuwe dag, van een nieuw leven. Het begin van een veilig land. Hoe zou het er uit hebben gezien als ik de dode was, als Voldemort had gewonnen? Wie zou er dan nog leven? Wie zou er gestorven zijn? Hoe zou het leven er dan voortaan hebben uitgezien? Er komt een plotselinge rust over me heen. Ik weet het, eindelijk. Ik heb het goede gedaan. Ik sta op en pak Ginny bij de hand. “Kom, er is weer een dag te gaan…”