41. Helpende handen

Iedereen kijkt Alice verbaasd aan.
"Wat heb je gezien Alice?" vraagt Jasper, wie ook geluidloos in de keuken is gekomen.
Alice haar ogen laten me eindelijk los. Ze kijkt Jasper even snel aan waarna ze mij weer bezorgd aankijkt.
Ik kijk snel de keuken rond en zie dat iedereen hier is gekomen.
"Wat is er aan de hand Alice?" vraagt Emmett, die tegen de muur aangeleund staat met Rosalie naast zich.
Ik kijk Alice vragend aan. Waarom waarschuwt ze mij? Waarom vraagt iedereen Alice wat er is? Wat weet Alice?
Carlisle schraapt zijn keel en krijgt daardoor van iedereen de volle aandacht.
"Piper." begint hij waardoor alle blikken even snel naar mij gaan. "Je moet de waarschuwing van Alice serieus nemen." zegt hij streng.
Ik kijk Carlisle bedenkelijk aan. Ik vraag me af wat dit allemaal te betekenen heeft. Misschien zijn hier meer geheimen dan ik ooit voor mogelijk heb gehouden.
Edward kijkt mij opeens doordringend aan. "Waar denk je aan?" vraagt hij terwijl hij mij nog steeds doordringend aankijkt.
Ik kijk hem verbaasd aan. "Wat is dat nou voor een vraag?" vraag ik verbaasd.
Edward lijkt door de vraag uit het veld geslagen.
Maar voordat hij kan reageren reageert Jacob. "Ik zou graag weten wat er aan de hand is." zegt hij op een licht dwingende toon.
Ik kijk hem verbaasd aan. Voordat iemand kan reageren begin ik met praten. "Er is iets aan de hand, Jacob. Maar het gaat over mij, heb ik het idee en ik weet net zo veel als jou. Dus misschien moet je je er heel even buiten houden." zeg ik rustig waarna ik me weer tot Edward draai.
Edward kijkt mij verbaasd aan.
"Piper." hoor ik achter me. Als ik me omdraai zie ik Carlisle staan. "Misschien is het handig dat ze weten wat er speelt." zegt hij rustig.
Ik kijk hem ongelovig aan. "Je hebt gezegd dat ik het niet hoefde te vertellen." zeg ik met een licht trillende stem.
Embry, die naast me zit, slaat als steun zijn arm om mijn schouder.
Dat verbaasd mij en ik kijk hem even verbaasd aan, waarop hij vriendelijk glimlacht.
Als ik weer naar Carlisle kijk zie ik dat hij mij streng aankijkt. "Piper, je hebt gelijk. Dat heb ik gezegd. Maar er is iets gebeurd waardoor het handig is dat je het verteld." zegt hij rustig.
Ik kijk hem vol onbegrip aan. "Maar er is niets gebeurd. Ik heb niets gedaan en er is niks gebeurd." zeg ik rustig. Dan grijpt de angst me in de maag. "Hij is toch niet echt naar Missy gegaan?" vraag ik dan met trillende stem en vol angst aan Carlisle.
Carlisle kijkt mij vol medelijden aan. "Nee. Hij is niet naar Missy gegaan." zegt hij.
Daardoor haal ik opgelucht adem. "Maar hij heeft wel hier naar toe gebeld. En normaal krijgt niemand dit nummer als wij hem niet gegeven hebben." zegt hij waardoor ik angstig naar Carlisle en zijn gezin kijk.
Carlisle is de enige die vol medelijden kijkt, de rest kijkt mij verbaasd aan.
"Wat heeft hij gezegd?" vraag ik met trillende stem en ook mijn handen beginnen te trillen.
Carlisle zucht. "Dat hij zal zorgen dat hij je te pakken krijgt. Hij wou dat ik je uit huis zette, maar ik heb gezegd dat hij dat kon vergeten. Toen heeft hij gezegd dat hij zal zorgen dat ik en mijn familie geen mogelijkheden meer zouden krijgen om jou te helpen als het huis verlaat. Waarna hij heeft opgehangen." zegt Carlisle rustig waarna hij mij vol medelijden aankijkt.
De rest kijkt mij vol ongeloof en verbaasd aan.
Embry trekt mij iets naar zich toe. "Hé. Niet huilen, het komt wel goed." zegt hij sussend.
Verbaasd ga ik met mijn hand naar mijn gezicht en voel langzaam tranen stromen.
"Wat is er precies aan de hand, meis? Je kan ons vertrouwen." zegt Esme, die naast Carlisle is gaan staan.
Ik kijk haar aan. Haar gezicht is gevuld met bezorgdheid en medelijden.
"We zullen je helpen als je verteld wat er is. Anders kunnen we je niet helpen." zegt Emmett en Rosalie knikt instemmend.
"We zullen zorgen dat hij, wie hij ook is, van je wegblijft." zegt Jasper en Alice knikt instemmend.
"We zullen zorgen dat je weer vrolijk kan zijn." zegt Bella en Edward knikt instemmend.
Ik zucht zo vele die willen helpen en maar één die alle ellende veroorzaakt.