16. Family secrets revealed

Ik rende het hele eind de trap weer op, totdat mijn benen me niet meer konden dragen en ik niet meer wist waar ik naar toe moest. Mijn huid prikte en mijn lichaam trilde. Ik zakte tegen elkaar tegen een muur aan en begroef mijn gezicht in mijn handen. Ik had zin om te huilen, maar eigenlijk had ik daar geen reden toe. Ik wist nog steeds niet wat Maddy bedoelde over mijn 'familiegeheimpjes', hoewel haar woorden door mijn hoofd spookte. Ik wist niet waarom ik me zo rot voelde. Misschien omdat ik verraden was, omdat mensen nog steeds dingen voor me achterhielden zelfs nu ik dacht dat het allemaal niet gekker kon worden. Het lukte me om de een of andere reden mijn ademhaling weer onder controle te krijgen en ik werd iets rustiger. Voorzichtig tuurde ik door mijn vingers door de gang in. Gelukkig was die verlaten. Ik kromp ineen bij het horen van voetstappen, maar gelukkig herkende ik Olivia al snel. "K...Kathy?" Vroeg ze zacht en twijfelend. Ik ging rechtop zitten en wachtte tot ze naar me toe kwam. Met snelle passen liep ze op me af en hurkte daarna bij me neer. Zwijgend legde ze een hand op mijn schouder. Olivia kon zelfs iemand geruststellen en een prettig gevoel geven zonder woorden. Ik glimlachte naar haar, terwijl er maar een vraag in mijn hoofd naar voren kwam op dit moment. Ik verbrak de heerlijke stilte; "Wat bedoelde ze, Oliv?" Mijn stem trilde helaas meer dan ik had verwacht. Meteen vuurde ik een volgende vraag op haar af; "En waarom heb je het me niet verteld?" Een teleurgesteld gevoel bekroop me en ik zag dat Olivia daaronder brak. Ik had er meteen spijt van. Het was weer stil, terwijl Olivia verzonk in een gedachte, waarschijnlijk over hoe ze mij het het beste zou kunnen vertellen. Met ingehouden adem wachtte ik af. Het leek een eeuwigheid te duren voordat Olivia haar mond open deed en een twijfelende stroom van woorden met zich mee bracht. "Wat Maddy je vertelde... Over je familie, het is waar. En het spijt me echt, ook dat ik het niet eerder heb verteld. Maar dat deed ik omdat we jou hier, zoals Jenna al zei, nu nog niet mee kunnen opzadelen." Nee, dat had ik gemerkt. Langzamerhand maakte mijn verraden gevoel plaats voor begrip.
"Maar... Waarom zijn ze dan... verbannen?" Het kostte me moeite het laatste woord over mijn lippen te krijgen, waarom wist ik niet. Weer duurde het lang voordat Olivia antwoordde, maar deze keer was de stilte erg ongemakkelijk. Ik keek haar afwachtend aan. Ik wilde weten wat ze te zeggen had maar gelijktijdig ook weer niet. Toen haalde ze diep adem en begon weer. "De roedel voelde zich verraden toen ze zich terugtrokken. Ze zijn er nog steeds niet overheen." Ze zweeg weer even, terwijl de zenuwen door mijn lichaam gierde. "Misschien kunnen we beter even naar buiten gaan ik..." Olivia maakte haar zin niet af, maar ik wist waar ze bang voor was. Twijfelde ze dan zo aan me? Ik was nog geen een keer veranderd sinds ik... Nou ja, ik was nog nooit veranderd en een of ander stom familiegeheim zou daar niets aan kunnen veranderen. Ik schudde mijn hoofd. "Het hoeft niet, Oliv. Ik ga nu niet en nooit niet veranderen." Ik hoorde zelf ook de twijfel in mijn stem, maar als ik dit lang genoeg bleef vol houden zou het werkelijkheid worden. Olivia zuchtte licht en ging verzitten. Ze accepteerde mijn keuze, wanneer had mijn beste vriendin dat nou niet gedaan? Ik keek haar weer aan en mijn ogen schreeuwde haar om meer van het verhaal. Nog een keer haalde ze diep adem, als of ze zelf moeite had om niet te veranderen. Had ze dat? Een vlaag van paniek golfde door me heen. Waren nam ze geen valeriaan? Toen bedacht ik dat ze haar potje aan mij had gegeven. Met trillende handen ritste ik zo snel mogelijk de zak van mijn leren jack open en reikte haar het potje aan. Met een razendsnelle en geoefende beweging schoof ze een van de pilletjes in haar mond en ontspande meteen. We haalde tegelijkertijd opgelucht adem. Mijn nieuwsgierigheid won het van mijn bezorgdheid voor Olivia en ik kon het niet laten om haar te vragen verder te gaan. "En... En toen?" Alweer had ik spijt van wat ik gezegd had. Olivia leek veel moeite te hebben om dit te vertellen. Ik boog mijn hoofd terwijl ik op een antwoord wachtte. 'Egoïst!' schreeuwde het stemmetje in mijn hoofd, wat langzamerhand zo bekend was geworden, me toe. Het had wel gelijk.
"Er... er schijnt een..." Olivia slikte en startte opnieuw. Het pilletje was alweer uitgewerkt, ze bleef maar trillen. "Goed ik eh... De roedel schijnt in een erg groot gevecht te zijn geweest. Met een andere roedel dus. Je oma en je moeder waren een van de legendarische Alfa's..."
"Wacht... Wat?" Viel ik haar midden in de zin in de reden. Legendarische Alfa's, hadden ze nog meer voor me verborgen gehouden? Olivia werd om de een of andere reden een beetje rood. "Ze waren... anders." Ik hoorde dat er iets niet klopte maar ik besloot het voor mezelf te houden. Ik wilde haar niet overbelasten. Ze stond al op het punt om te veranderen. "Misschien moet je..." Nog voordat ik mijn zin af kon maken kieperde ze het potje om boven haar hand en stopte een stuk of drie pilletjes in haar hand. "Laten we toch maar naar buiten gaan..." Mijn stem was een fluistering. Ik schoof wat dichter naar Olivia toe en hielp haar trillend de pilletjes terug in het potje te stoppen en haar op te staan. Ik vervloekte de trap voor de derde keer. Wie had ooit bedacht die zo lang te maken? Ik zuchtte, dat was vooral niet handig als je snel naar buiten moest, wat nu het geval was. Eindelijk onder aan de trap gekomen, wees Olivia me op een gigantische schuifpui. Het maakte deel uit van hetzelfde raam in de woonkamer, maar het leek me beter er hierdoor naar buiten te gaan zodat we Maddy kon vermijden. Ik kneep mijn vuisten dicht allen al bij de gedachte aan haar. Ik keek om me heen of er niemand was en liep toen snel samen met Olivia naar buiten. Ze trilde van top tot teen. Ik barstte van de nieuwsgierigheid, maar ik wist wanneer ik mijn mond hoorde te houden. "Sst..." Fluisterde ik tegen haar. "Het komt goed." Ik wist helemaal niet waarover ik praatte. Punt een, ik was een waardeloze trooster, punt twee, ik wist niet wat Olivia doormaakte. Ik was nog nooit veranderd.
Na nog een aantal pilletjes en de frisse buitenlucht kreeg ik het voor elkaar Olivia wat te kalmeren en was ze in staat weer verder te praten. "Hoe dan ook, je familie was erg belangrijk voor de roedel. Zonder hen zouden ze hoe dan ook verliezen, geen twijfel mogelijk. Midden in het gevecht veranderde je moeder plotseling terug. Het was tijd... Ik bedoel, je weet dat je moeder per ongeluk zwanger werd. Toen ze al een tijd besmet was. En dat kan fataal zijn voor de baby. Omdat de adrenaline hoog oploopt tijdens een bevalling en zo." Olivia stopte even om haar hoofd te buigen. Ik vroeg me af waarom ze dat steeds deed. Schaamde ze zich voor mij? Ik legde mijn hand op haar schouder, totdat ze haar hoofd weer hief. Ik glimlachte en ze praatte weer verder. "Je koos wel een handig moment uit, om geboren te worden." Ze glimlachte zwak. Wacht. Ik was geboren... Was het zo afgelopen? Plotseling drong het tot me door.
"Ze... Ze lieten de roedel in de steek... Alleen vanwege mij?" Het verbaasde me dat Olivia mijn stem kon horen. Ze schoof wat dichter naar me toe op het stenen bankje. Ze knikte. "En... en ze verloren?" Een tweede keer knikte ze.
"Ze trokken zich terug, omdat er anders..." Ze brak haar zin af. Misschien bedacht ze zich dat ze het beter niet had kunnen vertellen. Maar ik wist wat ze had willen zeggen. Omdat er anders te veel levens verloren zouden gaan. Mijn onderkaak begon te trillen. Mijn hele lichaam begon te trillen. Paniek golfde door me heen, mijn hand sloot zich om het potje dat nog steeds tussen ons in stond. Plotseling pakte Olivia's koude hand de mijne vast en maakte die trillend los van het potje. "Je gaat niet veranderen." Fluisterde ze. Ze had gelijk. Ik ging niet veranderen... Nog geen seconde later stroomde de tranen over mijn gezicht heen. Ik sloeg mijn hand voor mijn gezicht en begon te huilen. Al de levens... Al die geheimen... Alles, gewoon alles moest eruit. Olivia omhelsde me en we zaten daar zo, voor een tijd die ik niet bijhield. Ik dacht nergens aan. Alleen aan Olivia's warme en tegelijkertijd koude omhelzing en het enige wat ik kon doen was huilen.
Toen ik het gevoel had dat ik geen traan in mijn lichaam meer over had, en het snikken gestopt was keek ik haar voorzichtig aan. "Hoe weet je dit allemaal?" Vroeg ik, met trillende stem. "Mijn inleider vertelde het me." Weer deed ze alsof ze dat beter niet had kunnen zeggen. Iedereen had het er dus nog over. Nog steeds voelde iedereen zich verraden, vijftien jaar later. "Maar... Mijn moeder kan echt geen wolf meer zijn, ik bedoel... ik had het moeten weten. En van oma toch ook?" Vroeg ik twijfelend. Olivia haalde diep adem.
"Je oma is sowieso al te oud. We kunnen niet voor eeuwig blijven veranderen. Het stopt zo ongeveer na je vijftigste. En je moeder... Dat is een wat langer verhaal en ik..." Haar trillen was alweer begonnen.
"Ik weet het... Ik weet het." Suste ik haar. Ik wist precies wat er aan de hand was, ook al had ik geen idee hoe ik daarop moest reageren. "Je gaat in een wolf veranderen. Dat... effect heb ik wel vaker op mensen." Ze kon het niet helpen dat er een lach haar mond ontsnapte. Ik glimlachte naar haar. "Maar ik zal bij je blijven en..."
"Nee!" Schreeuwde ze naar me. Haar ogen kregen een vreemde gloed en waren bijna zwart. Geschrokken deinsde ik achteruit, totdat ik rechtop stond. Olivia klemde haar handen om de bank heen totdat haar knokkels wit werden. Het kostte haar zoveel moeite haar stem te beheersen. "Alsjeblieft... Ga... naar... binnen..." Bij elk woord moest ze moeite doen niet te gaan kokhalzen. "Ga!" Het klonk meer als een grom dan een commando. Maar toch volgde ik haar advies op, voor haar. Langzaam liep ik achteruit. Ik draaide me om totdat ik gejank vanuit het bos hoorde. Ze was verdwenen. Al gauw werd haar gehuil beantwoord door zeker vijf andere stemmen.
Ik had ongelijk. Ik had nog wel degelijk tranen over.