88.

Elena Johnson

'Elena? Wat doe jij nu hier?' vroeg een verbaasde Niall toen hij zijn appartement binnen kwam lopen. Ik haalde mijn schouders op en beet op mijn lip om mijn tranen tegen te houden. 'Ik kan het niet. Ik kan niet al die mensen opbellen en ze vertellen wat er met Nate is. Ik wil al hun medelijden niet aanhoren. Ik ben gevlucht en...' Ik slikte en sloot mijn ogen. Niall kwam naast me zitten op de pianokruk. 'Was je aan het schrijven?' vroeg hij. Ik knikte en liet hem het volgekrabbelde blad zien. Hij bekeek de noten en tekst aandachtig. 'Elena, volgens mij heb je hier echt talent in. Je liedje voor mij en Zayn was ook al zo mooi, en dit... ' Ik keek de man naast me aan. 'Het is voor mij een soort van manier om dingen een plekje te geven. Ik heb thuis zoveel andere liedjes liggen, die ik aan niemand laat horen en...' 'Mag ik ze een keer zien, horen?' vroeg Niall me. Ik haalde mijn schouders op. 'Het is nogal persoonlijk. Over mijn moeder en over mij en Lou en...' 'Het hoeft natuurlijk niet, ik wil me vooral niet opdringen,' verontschuldigde Niall zich meteen. Ik pakte het blaadje uit zijn handen en zette het weer op de piano neer. Ik legde mijn vingers op de juiste toetsten en begon te spelen. Al snel begon ik met zingen. Emoties namen het van me over en tranen stroomden geruisloos over mijn wangen, maar mijn stem klonk nog steeds helder. Toen ik uitgespeeld was trok Niall mij meteen in zijn armen en begon ik ongecontroleerd te huilen. Niall bleef me kalmeren en na een tijdje werd ik weer rustig. 'Sorry,' verontschuldigde ik me meteen. 'Maar meisje toch, hier hoef je toch geen sorry voor te zeggen. Je zoon ligt doodziek in het ziekenhuis, je mag huilen, je moet alles eruit huilen,' vertelde Niall me. Ik glimlachte en veegde wat mascarasporen onder mijn ogen vandaan. 'Ik denk dat ik maar weer terug naar Louis ga. Hij heeft me nodig. Ik heb hem nodig.' 'Natuurlijk,' zei Niall en hij stond op van de pianokruk. Ik volgde zijn voorbeeld en liep naar de gang waar ik mijn jas pakte. 'Dankjewel Niall, voor alles.' 'Voor jou altijd.' Ik drukte een kus op zijn wang en verliet vervolgens het appartement. De route naar mijn appartement was gelukkig niet heel lang en al snel kon ik de voordeur achter me sluiten. Ik vond Louis op de bank en nadat ik mijn jas had opgehangen ging ik naast hem zitten. Hij keek me aan en zijn blauwe ogen straalden niet. 'Sorry. Ik had nooit wel mogen gaan en ik...' Ik kon mijn zin niet meer afmaken omdat Louis me zo dicht tegen hem aantrok. 'Het maakt niet uit, Elena. Het is gewoon moeilijk, voor jou, voor mij, voor ons.' Hij liet me weer los en gaf me zo de mogelijkheid om hem aan te kijken. 'Was het heel moeilijk, iedereen bellen?' vroeg ik voorzichtig. Hij haalde zijn schouders op. 'Leuk is anders, maar, ze begrepen het allemaal en wensten ons heel veel strekte.' Ik knikte en sloot mijn ogen even. 'Het komt goed, Elena. Hij wordt beter. Het moet.'