91.

Elena Johnson

'Kom binnen,' nodigde de dokter ons uit. Het was een andere dan de eerste keer dat we een gesprek hadden. De man stelde zichzelf voor als dokter Grisham. Ik ging in een van de twee stoelen zitten en keek de man afwachtend aan. 'We hebben vandaag twee ruggenprikken bij uw kind uitgevoerd, om het te veel aan water in het hoofd af te voeren. Deze ingreep is succesvol gelukt, waardoor de patiënt nu geen last meer heeft van een zogeheten waterhoofd.' Ik ergerde me nu al aan de dokter. Waarom noemde hij Nate niet gewoon Nate, in plaats van 'de patiënt'. Dit klonk zo verschrikkelijk afstandelijk. 'Daarnaast is de antibiotica eindelijk aangeslagen en hebben we de patiënt onderzocht. We hebben nu nog niks afwijkend aan kunnen treffen. We maken de antibioticakuur af en zullen de patiënt dan nog een keer onderzoeken. Als alles opnieuw goed is, wordt de patiënt uit het ziekenhuis ontslagen en kunnen jullie hem mee naar huis nemen.' 'Dus Nate is gezond?' vroeg Louis. De dokter knikte, en een enorme golf van opluchting vloeide door mijn lichaam. Mijn zoon werd weer gezond. Hij was nog steeds gezond. De dokter legde ons nog wat meer uit over hun manier van behandelen, maar uiteindelijk mochten we naar Nate toe. 'Hé, ventje van me,' begroette ik hem terwijl ik met mijn vinger over zijn wangetje wreef. Waar hij hiervoor erg gevoelig was voor elke aanraking, reageerde hij nu met een soort van lach, en keek me met zijn helderblauwe ogen aan. De emoties van het goede nieuws namen het van me over en een traan gleed over mijn wang. 'Hij wordt beter, Lou,' zei ik, terwijl ik het zelf nog niet kon geloven. We hadden zo lang in onzekerheid gezeten, dat het zo onwerkelijk was. Louis sloeg zijn arm om me heen en samen keken we naar Nate. 'Volgende week kan hij in zijn nieuwe kamertje liggen,' glimlachte ik. Louis knikte en drukte een kus op mijn slaap. 'Ik zei toch dat het goed zou komen, dat hij beter zou worden.' Ik knikte. 'Maar hij zag er al die tijd zo ziek uit, en de kans was redelijk klein, en ik kon mezelf niet vertellen dat hij beter zou worden, dan zou ik alleen maar meer getroffen worden als hij wel zou overlijden. Ik mocht van mezelf niet positief denken.' Louis haalde een hand door mijn haren. 'Nu kan je weer positief denken. Nate heeft een hele toekomst voor zich. Zodra hij kan lopen, zal ik hem leren voetballen.' Ik glimlachte. 'Ik hoop dat hij jou talent heeft overgeërfd.' 'Maar jij kan ook aardig voetballen. Ik heb je echt wel bezig gezien met je broer,' lachte Louis. 'Dan weet ik zeker dat hij kan voetballen,' zei ik.