H12

Cat POV
Ik lag stil, doodstil. Hoewel het erg warm was in mijn kamer, lag ik in mijn deken gewikkeld als een rups in een cocon. Ik staarde naar het plafond en wenste dat de warme zonnestralen die door de gordijnen schijnen zich weer terugtrekken, en het weer nacht wordt, en nog een keer, en nog een keer... De dag waar ik al de hele week bang voor was geweest, was aangebroken. Ik ging overeind zitten en legde mijn vingers tegen mijn slapen. Nee, nee, nee! Ik wilde het niet, ik kon het niet, het ging niet gebeuren...
Ik ging niet naar huis.
Overdreven langzaam stond ik op. Ik bekeek mijn kamer nog eens, de cactus in de blauwe aardwerken pot, de lichtgele muren, de rieten stoel. Ik wreef over de oranje stof van de gordijnen, legde mijn hand op de houten vensterbank, en zuchtte. Ik liep het kleine badkamertje in, en keek om me heen. De witte tegeltjes op de muren, om de zes afgewisseld door een oranje, waren na deze paar weken al zo bekend voor me dat het bijna pijn deed. Ik liep naar de muur en sloot mijn ogen. Ik liet mijn vingers over de tegeltjes glijden, snoof de geur op van de vreemde zeepjes die in het kleine mandje naast de douche lagen... Ik keek in de ronde spiegel boven de wasbak. Ik schrok van mijn spiegelbeeld. Mijn witblonde haar golfde in woeste plukken om mijn gezicht, waaruit alle kleur verdwenen was. Ik pakte mijn haarborstel en borstelde mijn haar zo lang dat er voor mijn gevoel uiteindelijk meer haar in mijn borstel dan op mijn hoofd zat. Ik zuchtte opnieuw. Dit had geen zin. Ik deed mijn pyjama uit en stapte de douche in.