ZelfMoord

ze stond daar, vooraan in de klas
de lef, misschien een soort arrogantie
maar toch zo onzeker, over haar eigen doen
soms zou ze willen dat ze net als de anderen was

Zo mooi, net een fotomodel, met doordringende ogen
elke jongen, keek haar met open mond na
tot nog steeds niet op haar gemak
haar uiterlijk, haar stralende lach, allemaal gelogen

Want diep in de nacht, als het duister wint
en de sterren gaan zingen
klinken in haar hoofd donderwolken
die alles verdringen, verstrengeld, in iemand anders macht

Toch probeert ze het alsmaar te verdringen
En luistert ze naar de knuffels, die tot leven waren gekomen
om haar te troosten, uit haar nachtmerries te halen
En te zorgen dat ze niet zou springen

Maar de volgende ochtend lag ze ver onder haar raam
het was te veel geweest, de nacht had overwonnen
de knuffels waren met te weinig, ze was toch gesprongen
terwijl het te vroeg was, te vroeg om te gaan...