Chapter 2

Die vrijdag staat Anna ongeduldig te wachten. Haar bruine krullen dansen op haar schouders, haar benen zijn mooi gebruind, haar nieuwe sandalen passen mooi bij haar bloemetjeskleedje en haar mascara is tot nu toe nog niet uitgelopen. Robin zou schrikken als hij wist dat ze een verrassing voor hem had. Ze grinnikt. Ja, verrast zou hij wel zijn! Wel als je over de duivel spreekt!, denkt ze, daar is hij! “Robin! Robin! Hier ben ik! Rob! Ben je doof ofzo? Hier ben ik!” roept ze. De blonde jongen met net zo’n pet als Robin en een donkere zonnebril van Rayben, draait zich om en kijkt haar verbaasd aan. “Oh, sorry,” stamelt Anna,”ik dacht dat je een vriend van mij was.” De jongen glimlacht hoofdschuddend. “Ik hoop dat ik dat als een compliment mag beschouwen?” Anna knikt; “Zeker en vast!” antwoordt ze enthousiast. De jongen glimlacht opnieuw. “Leuk je ontmoet te hebben, maar nu moet ik terug naar mijn vrienden. Ze wachten op me; en oh ja, en voor ik het vergeet! Weet jij waar ik ergens in de buurt een McDonalds kan vinden?” Anna grinnikt. Deze jongen is zo onsamenhangend. “5 straten hier vandaan is er één”. De jongen knikt haar dankbaar toe. “Oke, thanks!” En weg is hij. Ze grinnikt nog na van deze grappige en toevallige ontmoeting. Ookal droeg hij een zonnebril, ze kon de pretlichtjes in zijn ogen voelen aan zijn stem.

Waar blijft Robin trouwens? Hij zou hier allang moeten zijn. Als hij hier binnen een kwartier nog altijd niet is, ga ik naar zijn huis, denkt ze. Anna tuurt rond maar nergens ziet ze haar beste vriend. Het irriteert haar. Had ze toch maar nog eens langs zijn huis gelopen om te zien of hij het briefje had gevonden, denkt ze. Plots voelt ze hoe 2 sterke handen haar heupen vastgrijpen, haar opheffen en ronddraaien. Ze giert het uit. “Robinnnnn” schaterlacht ze.