{Proloog}

Ik loop rond in een groot gebouw, ik vond het wel een kasteel lijken. Ik zie daar een jongen met zwart haar.
'Hey.' Zegt hij tegen me. Ik lach naar hem en hij heeft me een knuffel. 'Lang geleden.' Zegt hij en ik knik.
'Gaan we samen beetje tekenen en lezen?' Vraagt hij, ik glimlach en knik heel snel. Hij moet met me lachen en hand in hand verdwijnen we een dubbele deur door, naar een grote ruimte met veel boeken. In het midden van die kamer staan verschillende tafels en stoelen, op een van de tafels ligt er een schetsboek en verschillende potloden.
'Allemaal voor jou. Ik ga even een boek pakken om te lezen, je mag van mij al beginnen tekenen hoor.' Zegt die jongen lief. Ik knik en ga naar de tafel. Ergens weet ik dat ik moet praten, maar het gaat gewoon niet. Het is net alsof ik de woorden niet meer ken. Net als ik wil beginnen tekenen, vlieg er boeken uit de kasten op de grond. Verschillende boeken vliegen in het ronde, om me heen en ik ben heel erg bang. Ik wil roepen zodat die jongen me kan komen helpen, maar het lukt me gewoon niet. De tranen lopen over mijn wangen en steeds meer boeken vliegen rond mijn hoofd. Zelfs een stoel komt van de grond en vliegt om me heen. Dan komt er een grote man binnen die roept dat ik moet stoppen. Iets later voel ik hoe slapjes ik ben en het word zwart voor mijn ogen...

Als ik mijn ogen open, lig ik op een bed in een grote kamer. De lakens zijn van groen satijn en voelen heel zacht aan.
'Alles oke?' Vraagt de jongen met zwart haar. Hij heeft mooie, groene ogen. Ik knik snel en kijk of er verder iemand in de kamer is. Die grote man is er ook en als hij naar me kijkt, komt hij naar me toe.
'Je krachten zijn heel gevaarlijk. Daarom heb ik deze gemaakt.' Hij overhandigt me een paar handschoenen, die ik meteen aantrek. 'Ze gaan je helpen jezelf onder controle te houden tot je ze zelf kunt beheersen. Tot dan moet je ze aandoen, dag en nacht. Je hoeft geen schrik te hebben, ze zullen meegroeien als jij groter wordt.' Zegt hij tegen je.
'Vader, komt alles in orde met haar?' Vraagt de lieve jongen aan de grote man.
'Natuurlijk, ze moet alleen een beetje rusten.' Zegt hij terug. Ik sluit mijn ogen en val in een diepe slaap.

Als ik wakker word, zit ik een heel andere omgeving. Waar ben ik, vraag ik aan mezelf. Ik weet het niet, ik lig in een klein bed. Naast mij is er nog een klein bed met een jonge vrouw erin. Als ze wakker wordt, kijkt ze meteen op naar mij.
'Ow je bent wakker, goed ik ga je wegbrengen. Ik ga je ergens naartoe brengen en daar moet je op mij wachten. Het kan wel even duren voor ik terug ben, maar ik kom je terug halen ok?' Vraagt de vrouw. Ik knik en zie wat kledij op het voeteinde liggen. De vrouw staat op en kleed haar om. Ze zegt tegen mij hetzelfde te doen en om haar niet boos te maken doe ik hetzelfde. We wandelen daarna een hele tijd buiten, tot we aan een groot huis komen. Het ziet er vanbuiten heel raar en spookachtig uit en ik ben een beetje bang.
'Hier een papiertje. Ik ga aanbellen en dan ben ik weg. Blijf bij deze mensen tot ik terug kom, ze zullen goed voor je zorgen.' Zegt ze, ze belt aan en loopt dan snel weg. Als de deur open gaat, staat er een klein vrouwtje voor mijn neus. Ik geef haar het papiertje aan en ze neemt me mee naar binnen. Ze gaat me voor en laat kort een paar plaatsen van het huis zien en toont dan aan waar ik kan slapen.
Veel tijd breng ik door op mijn kamer, maar de vrouw kwam mij niet halen. Niet die dag, niet die week, zelfs niet dat jaar. Ze had me hier alleen gelaten, achtergelaten. Hield er dan niemand meer van mij?