~

Mijn ogen staren naar de sterrenhemel en ik vraag me af waar hij nu is.
Loki.
De man die mijn wereld op de kop heeft gezet en daarna zonder waarschuwing is verdwenen.
Een traan rolt over mijn wang, mijn haren in. Met hangende schouders sta ik op, mijn hoop vervlogen dat ik hem ooit nog terug zal zien.

Donderende onweer rommelt in de lucht en hoopvol kijk ik naar de hemel. "Jane" Jane klinkt het achter me. Ik Draai me om en voel een steek van telleurstelling als ik hem niet zie. Mijn schouders zakken weer troosteloos naar beneden. "Thor" Zeg ik zwakjes. Verdrietig kijkt hij me aan. "Loki is verdwenen." Zodra het tot me doordingd wat Thor zegt rollen de tranen als een zoute waterval over mijn wangen. "Hoe?" Breng ik fluisterend uit. " Hij heeft zichzelf van de Bifrost geworpen." Thor laat zijn hoofd hangen. "Het is mijn schuld." Fluisterd hij. Ik kan daar alleen nog maar staan. Loki is verdwenen. Loki is verdwenen. Loki is verdwenen." galmt het keer op keer in mijn hoofd. "Dan gaan we hem zoeken!" breng ik wanhopig uit. Thor schud zijn hoofd. "Nee Jane. Heimdall kan hem niet zien. Hij is verloren. Ik wou het je persoonlijk komen vertellen, dat heb je verdiend." Ik knik op de automatische piloot. Thor steekt zijn hand op en verdwijnd met een donderende onweersslag.

Huilend zit ik in de auto op de terugweg nar huis. Als ik thuis kom zet ik eerst een kop warme thee, en krul me op de bank op tot een klein balletje. Ik kan alleen maar huilen tot mijn ogen rood en gezwollen zijn, mijn tranen op.
In een plotselinge opwelling spring ik op en pak mijn jas. Ik ga hier niet langer als een stuk verdriet zitten, als ik hem ook zelf kan gaan zoeken. Ik spring in de auto en rij naar de plek waar de Asgardiaanen voor het eerst op de aarde zijn gekomen. Ik zie het teken duidelijk, maar tot mijn verbazing staat er een kleiner teken naast. Ik spring de auto uit en haast me er naartoe. Ik zie voetstappen die duidelijk van een man zijn en hoop vlamt op in mijn borst die ik snel weer onderdruk. Ik volg de voetstappen en beland in het bos. Opgelucht merk ik dat ik mijn zaklamp mee heb. Na een tijd gelopen te hebben kom ik bij een meer uit. Ik zie duidelijk dat er een persoon op de grond ligt en halsoverkop ren ik er naartoe. Het is Loki en ik val op mijn knieen naast hem neer. "Loki!" roep ik. een reactie. 'Loki?" piep ik. Nog steeds geen reactie. Wanhopig strijk ik over zijn wang. "Loki." Fluister ik nu huilend terwijl ik verslagen over zijn borst heen lig. "Jane?" klinkt het schor en ik knipper geschokt met mijn ogen en ik schiet overeind. Loki's groene ogen kijken me aan. Hij komt moeizaam overeind en kijkt me liefdevol aan. "Ik heb je gemist." Fluisterd hij. ik heb het gevoel dat ik uit elkaar barst van vreugde en werp mijn armen om hem heen. Hij lacht zachtjes terwijl hij door mijn haar strijkt. Tranen van blijdschap ontsnappen uit mijn ogen als ik hem aan kijk. Verbazingwekkend krachtig trekt hij mijn gezicht naar het zijne om me te zoenen. "Blijf je bij me?" Vraag ik zacht als hij mijn lippen even met rust laat. "Voor altijd beaamt hij."