Chapter 41

“Ik wil je iets laten zien. Jij zag mij net niet hier, bij dit meer. Omdat ik daar zat. Ik heb je er zoveel over verteld. Deze plek is erg belangrijk voor me. Vroeger speelde ik hier met mijn vrienden.” Zijn stem brokkelde langzaam af. Bij het woord ‘vrienden’ kreeg hij het moeilijk. Danny had nogal een heftig verleden. In het begin toen ik hem kende wou hij me het liever niet vertellen. Uiteindelijk werd onze band steeds groter en groter. Later heeft hij het me durven vertellen, wel toen we alleen waren want hij wou niet dat de rest het wist. Zijn vrienden zijn allemaal dood gegaan. Ze waren betrokken geraakt bij een vechtpartij. Danny zou eigenlijk met hun meegegaan zijn, maar hij was te ziek. Zijn vader liet hem niet weggaan, tot grote ergernis van Danny. Ik zelf was blij dat Danny er niet bij was geweest. Waarschijnlijk was het dan ook zijn dood geweest, dat verdiende Danny niet. Danny was een goed mens. Alleen heeft hij net zoals ieder mens fouten gemaakt in zijn leven. Fouten waarop mensen hem nog wel eens willen afkeuren. “ Hier zitten gewoon veel fijne herinneringen, en ik word er rustig van.” We kwamen op een prachtig gebied. Het was een groot grasveld met veel bloemen die volop in de bloei waren. Vlinders kwamen voorbij gevlogen. Dit stukje aarde straalde geluk uit. Ik kon me wel voorstellen dat dit hem rustig maakte. Ik keek mijn ogen uit. Dit was een stukje paradijs. Zulke plekken bestonden bijna niet meer. Ze waren sowieso altijd al zeldzaam geweest. Maar vooral de laatste tijd.. Veel natuurgebieden werden gesloopt om er flatten en andere huizen op te bouwen. Iets waar ik het totaal niet mee eens was. Maar daar schoot ik niks mee op. Van alle natuurgebieden die ik ooit gezien had was deze werkelijk waar de prachtigste. Danny wreef zachtjes met zijn duim over mijn hand heen als teken dat we verder gingen lopen. “Kom, we gaan even zitten.” Hij leidde me iets verder het gras in. Na een paar meters lopen liet hij zichzelf in het gras zakken. Hij maakte een gebaar met zijn handen dat ik naast hem moest zitten. Maar al te graag deed ik wat hij bedoelde. Ik zakte door mijn knieën heen en liet me naast hem zakken. Al gouw nam Danny me in zijn armen. We lieten ons languit in het gras zakken. Liggend in zijn armen staarde ik naar de bloemen een eindje verderop. De zon straalde flink wat ervoor zorgde dat het erg warm was. “ Ik hou van je.” Fluisterde ik in zijn oor. Er waren te weinig woorden om te vertellen hoeveel ik van hem hield. Misschien waren zelfs daden in dit geval wel te weinig. Mijn liefde voor hem was ontzettend groot. Een vlam, die nooit meer doofde.