20. More than friends?

Het gevoel kwam weer terug, meteen toen ik wakker werd. Ik rekte me uit en glimlachte bij het gelukzalige gevoel dat ik door mijn lichaam voelde stromen. Ik had geen idee hoe laat het was, maar aan het felle licht dat door mijn gordijnen straalde, moest het ergens rond tien uur zijn. Waren de trainingen al bezig? Nog eens rekte ik me uit en gaapte. De donzen deken die zwaar op mijn lichaam duwde, trok ik van me af en ik bekeek de kledingkast nog eens. Er lag een stapeltje ondergoed en verder een broek, een net iets te wijd T-Shirt en een schattig geel jurkje. Ik werd meteen verliefd op het laatste kledingstuk en kon het, toen ik het eenmaal aanhad niet meer terug in de kast stoppen. Het was een lichter jurk, die me deed denken aan de lente en warmte. Bij mijn zij wijdde hij uit in een hoepel en wanneer ik een rondje draaide zwierde de stof om me heen. De bandjes liepen gekruist over mijn rug heen en de bovenkant sloot strak en perfect aan om mijn lichaam. Ik glimlachte toen ik de perfect bijpassende schoenen in het vak ernaast zag staan en trok ze dan ook meteen aan. Het waren zachtgele pumps die ongeveer zes centimeter hoog waren en precies mijn maat waren. Ik bedankte Victoria vreselijk toen ik naar de badkamer liep en ik mijn enkel niet eens brak. Ze geknipt voor mij.
Nadat ik me had opgefrist in de badkamer en mijn haar perfect in model zat, bedacht ik me plotseling dat het herfst was. Ik zuchtte. Hopelijk hoefde Tyler en ik niet naar buiten. De kleding die ik aanhad bood totaal geen warmte. Nou ja, ik moest het er maar gewoon op wagen. Ik voelde me net een klein kind op kerstavond, en ik wist niet waarom ik plotseling zo mijn best moest doen er zo uit te zien. Ik bedoelde, ik gaf er normaal gesproken echt niets om hoe mijn haar zat. Ik lag er echt niet wakker van als ik iets aanhad dat al jaren uit de mode was. Maar wat maakte het uit, ik was blij, daar ging het om. Ik glimlachte naar mijn spiegelbeeld. Ik moest toegeven dat make-up me helemaal niet zo slecht stond. Plotseling had ik het gevoel alsof er een baksteen in mijn maag huisde. Ik slikte hoorbaar en wreef over mijn buik. Waarover was ik zo zenuwachtig? Ik moest geloofde ik even zitten... Ik zakte neer op de rand van het ligbad en haalde diep adem. Ik had het gevoel dat er iets ging gebeuren wat me niet zinde, wanneer en wat het was, wist ik niet, maar het was niet bepaald aangenaam. Ik slikte nog eens en stond toen wankel op. Gelukkig had niemand me gezien. Snel pakte ik de sleutel en verliet mijn kamer.
Ik nam aan dat de trainingen al begonnen waren, aangezien het geluidsniveau dat uit de woonkamer kwam erg laag was. Hoewel ik op de trap liep, glimlachte ik zowaar. "He, schoonheid." Ik keek op en zag Tyler onderaan de trap staan, zoals altijd grijnzend. Ik bloosde toen de baksteen verdween en me een wat lichter gevoel gaf. Ik wilde dat hem absoluut niet laten zien, dus hief ik mijn hoofd, liep naar beneden en zei; "Goedemorgen." Ik glimlachte naar hem.
"Zin in wat ontbijt?" Vroeg hij, met zo'n schattige blik in zijn ogen dat ik bijna smolt. Ik knipperde met mijn ogen.
"Ja lekker. Moet het keuken-team niet naar de training?" Tyler grijnsde weer.
"Jawel," Zei hij. "Maar we kunnen heus wel wat vinden in de keuken." We waren dus echt alleen. Die gedachte maakte me om de een of andere reden eigenlijk nog vrolijker. Ik miste Olivia en Jenna nu al, maar zo veel als ik die twee miste, was ik blij dat ik Maddy en haar vriendinnen niet onder ogen hoefde te komen. Een rilling kroop over mijn rug alleen al bij de gedachte aan haar.
De keuken was inderdaad leeg. Dat wilde zeggen, er waren geen personen, maar het lag vol met eten. Alweer verbaasde ik me over de luxe die op sommige plaatsen in de villa te vinden was. Terwijl ik alles bewonderde, kreeg ik een bord onder mijn neus geschoven. Er lagen twee geroosterde boterhammen met aardbeienjam op, een gekookt ei in een chique houder en witte bonen in tomatensaus op. Ongelovig keek ik naar Tyler. Had hij dit gemaakt? Hij knikte.
"Ik wist niet dat je uit Engeland kwam?" Zei ik uitdagend.
"Kom ik ook niet. Maar mijn vader wel. Dat maakt mij de half-Engelse weerwolf." Hij gaf me een knipoog en ik kon het niet helpen dat ik naar de grond keek. "Zullen we gaan zitten?" Ik knikte en liep hem achterna naar de eetkamer. Ik glimlachte toen hij de zware deur voor me openhield. Het ontbijt was heerlijk. Waarschijnlijk was het het meest uitgebreide en lekkerste ontbijt wat ik ooit gehad had. Hoewel ik dacht dat ik de vorige avond genoeg gegeten had, was mijn bord binnen enkele minuten al leeg. Tyler was pas op de helft en lachte naar me. Ook al had was hij bezig met ontbijten, zijn glimlach was stralend wit en schattig. "Het was echt heerlijk." Zei ik. Ik kon mezelf wel slaan. Waarom wist ik nooit wat ik moest zeggen in de buurt van jongens, ook al waren het maar vrienden. Vrienden. Toch? Ik keek hem aan en werd plotseling rood. Wat als ik hem niet als gewoon een vriend zag? Gelukkig was Tyler te druk bezig met zijn eten om ook maar iets op te merken van mijn nogal vreemde gedachte. Verward fronste ik mijn voorhoofd en dacht aan iets anders. Hoe zou de training verlopen? Hoe zou het met Olivia en Jenna gaan? Zou Maddy dingen over me vertellen, die ik zelf nog niet eens wist? Ik walgde. Ik dacht toch liever aan Tyler en ik, als meer dan vrienden zeg maar. Ik zuchtte, maar niet hoorbaar voor Tyler. "Ben... Ben jij uit thuisgebleven van een training?" Wauw. Goed bezig Kathy. Echt fantastisch, fluisterde mijn sarcastische hoofd-stemmetje mij in. Tyler verwisselde zijn gezichtsveld van zijn bord met eten naar mij, dacht even na en zei; "Ik ben ook niet meteen de eerste keer veranderd hoor. Ik was erg koppig en slikte zoveel mogelijk valeriaan. Maar niet te veel..." Even daalde er een ongemakkelijke sfeer op ons neer. Ik wist dat hij en ik aan mijn moeder dachten. "Het spijt me." Zei hij.
"Nee... Het is niet erg." Ik schudde mijn hoofd en wuifde het weg met een simpel handgebaar, alsof het niets was. Het was wel degelijk iets, maar het was iets wat wel het laatste was waar ik aan wilde denken. "Ga verder." Bood ik hem aan.
"Nou... Wat ik wilde zeggen, is dat het helemaal niet erg is als je niet meteen de eerste week verandert. Het is normaal dat we bang zijn, Kathy. Je hoeft je pas zorgen te maken na drie maanden, omdat dat wel eens een teken kan zijn van escalatie." Voor het eerst voelde ik hoe fijn het was om iemand naast me te hebben die me begreep. Ik kreeg bijna tranen in mijn ogen. Jezus, ik was echt te emotioneel de laatste dagen. Hoorde dat erbij? "Bedankt." Bracht ik uit.
"Graag gedaan, Kathy." Zei hij terug. Het bleef even stil. Ik bedacht me nog steeds dat er een brandende vraag in mijn mond lag die ik zo wanhopig graag wilde stellen. Ik moest het gewoon weten. Ik had lang getwijfeld, omdat het een ongemakkelijk onderwerp leek, wat niemand echt wilde beantwoorden. Ik hoopte vurig dat Tyler dat wel zou kunnen en willen. Ik haalde diep adem. Hij keek me vragend aan. "Tyler... Doet... Doet het pijn? de verandering?" Hij keek me even onbegrijpend aan, maar vertoonde toen enig teken van vreugde. "Weet je, het is vreselijk. Maar dat doet er niet toe, want kijk waar we zitten! Je hoeft je geen zorgen te maken Kath, iedereen heeft alles onder controle." Ik glimlachte opgelucht. Alhoewel ik van het laatste niet zo zeker was, was ik blij dat ik de sfeer niet had verpest. Of onze vriendschap, onze meer-dan-vriendschap... Wist ik veel. We leefden nog, daar ging het om.
Toen hij de laatste hap van zijn ontbijt had doorgeslikt, zei hij; "Ik wil je iets laten zien. Kom je mee?" Hij gebaarde naar de schuifpui in de woonkamer. Ik lachte onzeker. "Is... het niet koud?" Vroeg ik twijfelend. Tyler lachte.
"Daar hoef je je echt geen zorgen om te maken. Je zult het niet eens merken als het zou sneeuwen." Ik trok mijn wenkbrauwen op. "Je zult het wel zien." Zei hij. Hij strekte zijn hand naar me uit en maakte een hoffelijke buiging. Ik knikte hevig en pakte zijn hand vast. Het was maar goed dat hij me vasthield, anders had ik niet op mijn benen kunnen blijven staan.