Hoofdstuk 7

‘Wat doe zij hier!’ Krijste Pansy. ‘Die Bitch hoort hier niet te zijn!’
‘Alsof ik er blij mee ben dat ik hier ben,’ bromde ik gehumeurd. Ik rolde over de tegels naar de voordeur, waarna ik hem opende en naar binnen ging. Voordat ik hem dichtdeed stak ik nog even mijn hoofd om de hoek. ‘Oh ja Pansy voor dat ik het vergeet. Je noemt mij nu een Bitch, maar vergeet niet wie hier het hopelooste geval ever is. Jij, je bent verliefd op iemand die je nooit zal krijgen, aangezien hij uitgehuwelijkt is. En hij zal je ook nooit leuk vinden, maar je bent te dom om het in te zien.’ Ze keek me met grote ogen aan, waarna ze zich naar Draco omdraaide klaar om hem compleet uit te foeteren. Blijkbaar, had hij het haar nog niet verteld. Hij wierp me een vernietigende blik toe, die ik beantwoordde door onschuldig mijn schouders op te halen. Ik ging door naar mijn eigen kamer en legde daar mijn skateboard en zonnebril neer. Ik ging op mijn bed zitten en trok mijn benen op. Ik staarde naar buiten en merkte dat ik thuis mistte. Mijn vertrouwde thuis, met zeurende ouders en problemen. Alles was beter dan hier zijn, met Draco in de buurt. Een persoon met een te groot ego, dat niet te temmen was. Ik zuchtte en pakte mijn gitaarkoffer die tegen de muur stond. Ik klikte hem open, haalde de gitaar er uit, om tot de conclusie te komen dat mijn eigen nummers er niet meer in zaten. Ongerust voelde ik met mijn vingers over de bodem en langs te wanden, maar ik voelde de harde kaft van het boekje niet. Ik haalde een hand door mijn haar en trok daarna mijn koffer onder mijn bed vandaan. Ik haalde mijn schoolspullen eruit en gleed met mijn vingers over de bodem van de koffer. Uiteindelijk voelde ik mijn vingers tegen een harde kaft aan botsen, opgelucht pakte ik het boekje. “Jo’s Songs.” Het stond er nog steeds, precies zoals ik het al een aantal jaren geleden er op had geschreven. Ik was een tijd geleden begonnen met schrijven, of een tijd minstens een aantal jaren. Het was mijn manier dingen van me af te zetten, dingen te verwerken en emoties onder controle te krijgen. Nummers van vroeger, waren onschuldig en stelde niks voor. De nummers van de afgelopen tijd, zeiden wat maar waren gewoon oké. Ze waren niet bijzonder, ze waren van mij maar ook niet meer dan dat. Tenminste dat was mijn mening daar over, natuurlijk. Ik pakte mijn gitaar uit de koffer en streek met mijn vingers, even over de snaren van de hals. Hij was groen, vroeg me niet waarom mijn ouders hadden hem gekocht. Waarschijnlijk groen, omdat dat de kleur van Slytherin was. Ze stonden achter Voldemort, waren het eens met zijn ideeën en het zou me niets verbazen als ze Death Eathers waren. Maar natuurlijk wilde ze me dat niet vertellen, totdat het zover kwam dat ik zelf een Death Eather zou moeten worden. Nou dat konden ze vergeten. Dat ik naar Malfoy Manor werd gestuurd, dat kon ik ze nog redelijk vergeven, maar als ze me een Death Eather zouden laten worden, zou ik zo nooit meer aan willen kijken. Dan zouden ze het behoorlijk bij me verpesten.