Hoofdstuk 8

Met mijn gitaar dicht tegen me aangeklemd, genoot ik van de zon die mijn huid verwarmde. Ik tokkelde wat, terwijl ik zachtjes de tekst zong die ik, ik weet niet hoeveel jaar geleden op het blad gekrabbeld had. Mijn kinderlijke handschrift, was bijna niet te lezen.

“Be who I want to be,
It’s hardly possible.
With parents who don’t care,
As long as you are the person they want that you are.

But I don’t want to be so,
I want my own life.
I want to be different,
I want to be me.

Cause this is me,
And I don’t want to hide it anymore.

Ik schrok op van een felle tik, van waarschijnlijk een ring, op de glazen deur van het balkon. Daarna werd er onschuldig gekucht. Ik staarde nog even over al het groen, in de tuin van Malfoy Manor, waarna ik me angstig omdraaide. ‘Draco,’ stamelde ik. Al snel herpakte ik mezelf weer. ‘Wat moet je?’ Vroeg ik bot. ‘Mijn vader vroeg naar je,’ antwoordde hij. Ik slikte. ‘Goed zeg maar dat ik er zo aan kom.’ Draco draaide zich om en liep naar de deur toe, maar draaide zich nog vlug even om. ‘Goed nummer.’ Ik knikte hem toe. ‘Dankje.’ Vlug trok ik een witte jurk met gele bloemetjes en een paar witte hakken aan. Mijn paarse haar bond ik vast in een simpele staart. Ik ging op weg naar beneden, waar Lucius al op me stond te wachten. ‘U wilde me spreken mister Malfoy?’ Vroeg ik. Hij knikte en wenkte me, waarna hij een hand tussen mijn schouderbladen plaatste en me meevoerde. Ik had niet bepaald het idee, dat hij me erg aardig vond. Ik begreep alleen niet, waarom hij mij dan had uitgehuwelijkt aan zijn zoon. Dat bleef me nog een raadsel. ‘Zit,’ zei, nee meer beval hij. Ik nam plaats en sloeg mijn ene been, over mijn andere been. ‘Waar denk je dat je mee bezig bent?’ Vroeg hij sluw. Ik haalde mijn schouders op, ik wist niet precies waar hij het overhad. ‘Wat bedoeld u precies?’ Vroeg ik. Ik aarzelde. ‘Op het balkon net.’ ‘Ik maakte muziek,’ merkte ik op. ‘Muziek,’ hij zegt het alsof het iets walgelijks is. ‘Muziek is voor Muggles,’ snauwt hij. ‘Music is the way that I can be myself,’ antwoord ik stug. Hij kijkt me aan en zijn ogen worden langzaam dichtgeknepen tot kleine spleetjes. ‘Prima,’ snauwt hij. ‘Ik zie dit kleine ding door de vinger, maar kijk uit. Een klein ding en je staat op straat. Ik denk niet dat je ouders dat leuk zullen vinden.’ Ik slik en knik dan. Ik moest echt op mijn tellen passen en ik was hier pas één dag. Als dit de eerste dag al zo ging, moest ik echt oppassen.