21. Risks

Hij had gelijk. Zodra Tyler de schuifpui voor me openhield, zette ik me schrap voor de de kou. Die leek helemaal niet te komen. De wind trok aan mijn kleding, cirkelde om ons heen, probeerde alles om zichzelf kenbaar te maken, maar ik voelde helemaal niets van de kou. Verbaasd bekeek ik mijn arm, waar de gebruikelijke kippenvel hoorde te zitten. Ook dit bleef weg. Plotseling begon ik te lachen. Wat was dit? Ik, die geen last had van de kou was gewoonweg te bizar. "Wat is dit?" Glimlachte ik naar hem.
"Een cool wolven-ding." Grijnsde hij naar me. Ik merkte dat ik hem vol onbegrip aankeek. Snel trok ik mijn gezicht in de plooi voordat hij antwoordde; "Nog niet van gehoord? Jezus, wie heeft jou ingeleid?" Hij stopte even en ik zweer dat ik dacht dat hij ons door had, mijn ritueel nog helemaal niet gehad had. Angstig wachtte ik af. "Maar goed, wij zijn niet hetzelfde als normale mensen, ik bedoel, als we last zouden hebben van kou zouden we waardeloos zijn." Ik was zo dankbaar dat hij verderging dat ik een zenuwachtig lachje uitstootte. Tyler kwam wat dichterbij me staan. Mijn ademhaling vormde zich in grotere wolkjes condens. "Ik... Wil je nog meer van die coole dingen horen?" Vroeg hij onzeker. Hij keek zo schattig dat ik alleen nog maar kon knikken en hem ademloos bekeek. "Ja!" Zei ik toen, iets te enthousiast, nadat mijn longen weer werkten. "Ja, dat zou ik... cool vinden." Ik slaakte een diepe, inwendige zucht. Waarom kon ik niet gewoon normaal doen. Gewoon zoals vrienden dat deden? Vrienden... Ik schudde kort mijn hoofd voordat ik achter hem aanliep. Ik zou geen kans maken. Ik wist niet hoe ik me moest gedragen en had al helemaal geen ervaring of wat hij dan ook van mij zou verwachten als we... Ik moest snel mijn aandacht op iets anders richten. Ik zweeg maar omdat ik niet wist wat ik moest zeggen en hij alsmaar doorliep. Het werd niet ongemakkelijk of pijnlijk tussen ons, alleen maar de gedachte die door mijn hoofd raasde maakte een stilte ondragelijk. Ik kwam in de roes van het wandelen en onderbrak geen seconde het ritme van onze stappen. Ik keek dan ook verbaasd op toen hij stopte en bijna tegen hem aan botste. Waren we er nu al? Tyler draaide zich om. "Kijk," Zei hij, terwijl hij op een open plek wees waar een grote stapel keien lag opgestapeld. Hij pakte een van de keien vast en tilde hem moeiteloos boven zijn hoofd. Daarna gooide hij hem meters ver de bomen door, waar ik hem op de grond uit elkaar hoorde spatten als glas. Vol ongeloof keek ik toe. Ik vroeg me af hoe vaak iemand me deze week al verbaasd zou moeten hebben. Dat was dus echt vaak. "Nog een van de coole dingen." Maakte hij zijn zin af, met de vertrouwde grijns.
"Wauw..." Fluisterde ik. "Kan... Kan ik dat ook?" Ik kon het me niet voorstellen. Tyler wenkte me en ik zette onzeker een stap in zijn richting. Hij pakte mijn arm vast en trok hem naar de grootste steen die er nog lag. Plotseling stond ik zo dichtbij hem dat ik zijn hartslag kon horen. We voelden het allebei. Het voelde vreemd, erg aangenaam maar ongemakkelijk tegelijkertijd. Snel boog ik naar voren en pakte de kei op, die echt ongelofelijk licht was. Al mijn twijfels vielen van me af. Zonder moeite tilde ik het ding op en gooide het weg alsof het van piepschuim gemaakt was. Een aantal meter achter de kei die Tyler had gegooid, spatte die van mij uit elkaar. Mijn lach echode door het bos heen. Ik draaide me naar hem om. "Je hebt me toch niet laten winnen hè?" Grinnikte ik naar hem. "Zou ik willen..." Zijn stem klonk enigszins gekwetst maar ook een beetje onbegrijpelijk. Kon hij niet tegen zijn verlies?
"Hé... Wat is er?" Vroeg ik aan hem.
"Niets... Je bent alleen sterker dan ik had verwacht. Ik bedoel..."
"Het... is mijn bloedlijn." Ik knikte. Hij draaide zich met zichtbare moeite terug naar me om.
"Nee, het spijt me echt..."
"Het is oke. Ik begrijp het." Nu was het pas ongemakkelijk. Ik vervloekte mijn hele bloedlijn-gedoe. Hierdoor was ik sterker dan ik zou moeten zijn, machtiger en gevaarlijker dan iedereen van me dacht... Ik begon dit echt zat te worden. "Sorry." Zei hij nogmaals, zachter.
"Het geeft echt niet. Zijn er nog meer van dit soort coole dingen?" We glimlachten naar elkaar en de sfeer veranderde meteen.
"We zijn sterker, zowel fysiek als mentaal. Mensen zouden denken dat we zoiets als... paranormaal begaafd waren, ik bedoel, onze intuïtie is ontwikkeld, we voelen veel dingen aan enzovoort... Daarnaast hebben we geen last van temperatuurverschillen en zijn we beter in dingen waarin mensen al goed zijn. Dat... Ongeveer." Hij klonk onzeker, maar ik vond het eigenlijk wel schattig. Ik glimlachte en het enige wat ik kon uitbrengen was; "Cool." Weer een moment om mezelf voor mijn kop te slaan. Het was even stil voordat Tyler zei; "Maar er is nog iets. Zolang er als weerwolf tenminste drie mensen van je bloedlijn in de roedel hebben gezeten, wordt het steeds sterker, je kracht. En dan kan er nog iets bovenop komen, iets speciaals, wat sommige zien als een gaven. Een specialiteit. Iets wat, zelfs voor ons, veel verder ontwikkeld is. Ik weet niet wat het is Kath, maar jij moet dat hebben." Ik fronste mijn wenkbrauwen. Hij dacht dat ik... begiftigd was. Ik wist dat het misschien respectloos tegenover Tyler was, maar plotseling begon ik hard te lachen.
"Tyler... Dat is echt niet waar... Heb je me wel eens een bal zien proberen te vangen? Ik ben alles behalve sterk of sportief." Mijn stem sloeg over bij het laatste woord, waarom wist ik niet. Waarschijnlijk zat ik te vol van ongeloof. "Dat hoeft ook niet, je hoeft niet perse begiftigd te zijn met fysieke kracht, misschien heeft het met iets totaal anders te maken... Stel je voor dat je gedachten kunt lezen." Hij lachte.
"Kun jij dat ook dan?" Vroeg ik zenuwachtig. "Ik bedoel, heb jij misschien een gave?"
"Ook mijn bloedlijn is groot, maar niet zo machtig als die van jou. Het zou best kunnen, maar ik heb nog niets gemerkt." Antwoordde hij onverschillig. Ik zuchtte licht en opgelucht. Stel je voor dat hij iets van mijn gedachte had opgevangen... Ik huiverde, maar had het tegelijkertijd graag gewild. Ik werd hier echt gek van, wat wilde ik nou? Je kunt onmogelijk twee dingen tegelijkertijd willen die tegenovergesteld van elkaar staan. Voor mij was dat onmogelijk. Ik dacht een hele vreemde fractie van een seconde aan thuis. Hoe mijn ouders zouden reageren als ik weg was. Als ze überhaupt thuis waren gekomen. Mijn moeder, die mij wanhopig graag thuis had willen houden. Zoals ik al zei, je kunt niet twee dingen tegelijkertijd willen die tegenovergesteld zijn. Je kunt jezelf niet verstoppen in je werk en je kind niet onder ogen hoeven komen en tegelijkertijd het beste voor haar willen en haar thuis houden. Aan hoe het op school zou zijn, als nog iemand toegetakeld bleek te zijn, hoe iedereen de volgende dag alweer verder ging met wat hij of zij aan het doen was voor mijn verdwijning. Voor Olivia's verdwijning. Toen dacht ik aan Olivia. Hoe zou het met haar gaan? Waar zou ze zijn? Ik haalde diep adem om uit het web van mijn gedachten te ontsnappen. "Wil je niet weten wat het is?" Haakte ik in op zijn vorige antwoord.
"Dat kan ik ook aan jou vragen." Grijnsde hij. Ik dacht even na. Dat was waar. Maar ik wilde het misschien helemaal niet weten. Misschien had ik wel een gaven die ik alles behalve kon gebruiken, waar ik helemaal niet blij mee zou zijn, of misschien was hij wel erg uitputtend of... Ik dacht veel te veel na. Misschien was het tijd om eens een risico te nemen. Nee, het was tijd om eens een risico te nemen. Ik werd gek van dat 'ge-als' en 'ge-misschien'. Ik wilde gewoon een keer dingen zeker weten. Eerst doen, dan pas de consequenties ervaren. Ik knikte.
"Dat zou je kunnen doen." Zei ik. "Maar hoe kom je achter zoiets?"
"Het is moeilijk, maar je zou alles kunnen uitproberen. Alle gaven die ooit bekend gemaakt zijn zou je op jezelf kunnen testen. Zou je... Zullen we samen trainen, als we thuis moeten blijven voor de echte training?" Zonder erover na te denken knikte ik, misschien zou ik er later spijt van krijgen, misschien ook niet. Ik moest het gewoon proberen. Ik knikte en probeerde op dezelfde manier te grijnzen als hij dat zou doen.
"Wanneer beginnen we?" Vroeg ik uitdagend.