Hoofdstuk 10

Met Draco die naast me slofte, skate ik op de stoep. Hij slofte langzaam, dus echt skaten kon je het niet noemen. Uiteindelijk was ik een stuk voor en wachtte ik ongeduldig, totdat Draco eindelijk naast me verschenen was. Hij wilde al doorlopen, maar ik hield hem tegen. ‘Dit gaat me te langzaam, geef me onderweg maar aanwijzingen naar waar we heen moeten.’ De wenkbrauwen van Draco rezen omhoog, maar ik negeerde het. Ik trok hem aan zijn hand, bij me op het skateboard. ‘Houd je vast,’ zei ik waarna ik me afzette en we in beweging kwamen. Een aantal verontwaardigde geluiden kwamen uit zijn mond, die ik natuurlijk negeerde. ‘Dit is zo niet leuk!’ Riep hij. ‘Pech gehad!’ Riep ik terug. ‘Welke kant nu op?’ We waren op een kruispunt aan gekomen. ‘Links!’ Ik sloeg linksaf, wankelde even en wist nog net te voorkomen dat we tegen een auto aan knalden. Ik greep Draco bij zijn pols, toen ik voelde dat hij er af dreigde te vallen. Ik stopte even en draaide me naar Draco om. ‘Houd je dan ook stevig vast kneus,’ zei ik geïrriteerd. Ik had niet zo’n zin in gedoe en wilde dit snel afhandelen. ‘Waaraan?’ Zei hij op dezelfde geïrriteerde toon. Daar had ik niet over nagedacht.
‘Of bewaar je evenwicht, of houd je aan mij vast.’
‘Of we gaan lopen.’
‘Alleen als jij wat sneller loopt.’
‘Prima dan,’ snauwde hij.
Zo kwam het dan ook, dat we nu redelijk vlug maar toch relaxt over de stoep slenterden. Mijn skateboard had ik opgeborgen in mijn tas. Mijn ouders hadden hem magisch vergroot. Waren mijn ouders toch nog ergens nuttig voor, behalve voor het verzieken van mijn leven. Nou ja verzieken was misschien wel een te groot woord ervoor, maar laten we het er ophouden dat ze niet bepaald goed zijn in leuke keuzes maken. De eerste tijd was het stil, totdat Draco ineens een gesprek aan knoopte. Het was voor mij een redelijk akward onderwerp. ‘Hoeveel vriendjes heb je gehad?’ Zijn vraag kwam er ineens uit. Gewoon letterlijk uit het niets. Ik beet even op mijn lip. ‘Geen,’ fluisterde ik bijna onhoorbaar. Ik had verwacht dat hij me keihard in mijn gezicht zou uitlachen, maar dat deed hij niet. ‘Jij?’ Vroeg ik daarom maar. ‘Niet veel,’ mompelde hij enkel. Nieuwsgierig keek hem aan. The Draco Malfoy prince of Slytherin, had weinig vriendinnen gehad? Het kon niet gekker worden. ‘Wel meisjes gezoend en gedaan, maar geen echte relaties.’ ‘Hoe vaak heb je gezoend dan?’ Was mijn volgende vraag. ‘Geen idee dat heb ik niet bij gehouden,’ zegt hij lachend. ‘Jij?’
‘Nooit.’
‘Nooit?’
‘Nee.’
‘Waarom niet?’
Ik haalde mijn schouders op. ‘Ik wordt nooit verliefd.’
Zijn wenkbrauwen rezen omhoof en zijn hoofd draaiden zich richting de mijne. ‘Hoe kan je nou nooit verliefd worden?’ Ik haalde mijn schouders op. ‘Is het je niet opgevallen dat mijn meeste vrienden jongens zijn? Meisjes zijn meestal oerstom en vervelend. Jongens zijn meer als broers of zo iets. Begrijp je een beetje wat ik bedoel?’ Doordringend kijkt hij me aan. ‘Ja dat begrijp ik inderdaad.’