#10 An unexpected visitor

De vroege lente zon scheen door de ramen van haar kamer. De zonnenstralen bedekte haar bleke huid. Haar gezich voelde warm aan. Yin knipperde slaperig haar ogen. Ze strekte even uit en gaapte. Aan de vogels te horen was het nog vroeg in de ochtend.
Wat een vreemde droom, was het. Ze herinnerde het nog maar vaagjes. Ze wist dat zij de persoon was met het witte haar, haar naam werd zelf genoemt. Het leek alsof ze de kinderen goed kende, aan de manier van praatte te merken. Maar wie waren dat? Hun gezichten, hoe zagen die er ook al weer uit?
Als ze er aan terug dacht waren het alleen weg geveegde vlekken. Het was een droom, maar ergens kwam het heel bekend voor.
Moeizaam stapte ze uit bed en deed haar ochtend routine. Wassen, aankleden, eten, tandenpoetsen en haar haren netjes maken.

De ijzeren sleutel stak ze in zijn slot en draaide de deur naar haar hotel kamer op slot. Niemand kon in haar kamer, tenzij het ninja's waren. Maar dat zou waarschijnlijk niet gebeuren, er was toch niks in haar kamer te vinden. Tenzij, ze haar ondergoed willen stelen. Dat zou wel kunnen. Perverds houden toch van dat soort dingen?
Gister avond was er blijkbaar iemand op haar kamer geweest en had een tasje met kleren klaar gelegd. Vreemd had ze er naar gekeken. Op het briefje dat er bij lag stond dat het van Sakura afkwam. In het tasje was een zwart/paars jurkje, ondergoed en een paar zwarte schoenen. Stiekem was ze er wel blij mee, anders moest ze weer in de kleren lopen die ze al een paar jaar aan had.

Kalm liep ze door de gangen die naar de uitgang van het hotel zouden lijden. Yin wist niet precies waar ze moest zijn, de mensen van gisteren hadden haar niet verteld waar ze heen moest. Er waren nu twee keuzes die ze kon maken: In haar kamer wachten tot dat iemand haar kwam halen of zelf opzoek gaan. Ze koos dus voor de tweede, ze wilt niet van iemand afhankelijk zijn en er zelf uitkomen. Op die manier leerde ze gelijk het dorp kennen. Dit was tenslotte haar nieuwe thuis.
De etage waar ze haar kamer had bleek een langere gang te hebben dan ze dacht. Al voor de zoveelste keer sloeg ze de hoek om. En nog steeds was er geen trap naar beneden.
Met haar ogen recht naar voren keek ze vooruit. In de verte zag ze iemand haar kant opkomen. Een van de hotel bezoekers moest vast op weg zijn naar zijn kamer.
Stiekem bekeek ze de jonge man. Zijn prachtige rode haren vielen goed op in de verte. Het was een mooie kleur die niemand kon missen. Hij leek ook niet zo oud te zijn, aan zijn lichaamsbouw te zien.
Een nare frons lag op zijn lippen en zijn prachtige gekleurde groenen ogen stonden intimiderend. Hoe meer ze naar elkaar toe kwamen des te meer ze van hem zag. Yin moest wel toegeven dat deze jongeman er wel mag wezen. Alleen had hij een soort van aura om zich heen dat je naar het hoekje van de kamer liet deinzen. Ondanks dit gevoel kreeg Yin een warm gevoel. Een rustig gevende warmte, een warmte zo als een knapperende haardvuurtje.
Haar hart vertelde haar dat deze jongen een goed was maar een vreemd stemmetje in haar hoofd bleef herhalen dat ze geen contact met hem moest zoeken: "Blijf uit zijn buurt. Blijf uit zijn buurt. Blijf uit zijn buurt..." Maar waarom? Waarom matchen deze twee dingen elkaar niet?

Snel wende ze haar ogen van de jongen af wanneer ze elkaar passeerde. De voetstappen in de gang van de twee personen was het enigen wat men kon horen in de gangen. Met haar tanden op elkaar geknepen dwong ze haarzelf niet stiekem te kijken hoe hij voorbij liep. Al zag ze in haar ooghoek hoe hij aan haar linkerkant voorbij liep. Maar hij leek langzamer te lopen dan voorheen. De drang was te groot en toch draaide ze voorzichtig haar hoofd naar hem toe. Twee paar groenen ogen ontmoete die van haar. Yin voelde dat hoe haar hart een slag miste. Geschrokken draaide ze meteen weer terug en haastte zich van de plek vandaan. Een kleine bloos van schaamte voelde te op haar wangen branden.
Hij had haar betrapt. Oh nee, wat zou hij nu wel niet denken. Dat heeft zij weer. Alleen een ding was wel vreemd, hij staarde haar ook aan. Waarom keek hij haar aan? Er leek iets in zijn ogen op te branden op te branden toen ze hem aankeek. Met zekerheid kon ze het niet zegen, want dat momentje dat ze hem in de ogen aankeek was maar een fractie van een seconde.
Yin liep nog steeds snel door maar kwam ze niet. Een stevige hand greep haar rechterschouder vast en liet haar een plotselinge halt maken. Hij duwde haar schouder naar hem toe waardoor haar gezicht nu tegen over die van hem stond. Zijn groenen ogen keken haar kil onderzoekend aan. Dat was het enigen wat hij deed, hij sprak geen woord. Het irriteerde haar dat hij niet eens even uitlegde waarom hij haar vast greep. Yin probeerde haar schouder los te trekken uit zijn grip, alleen was deze jongen sterker dan hij er uit zag: "Laat me los" zei ze tegen hem terwijl ze naar zijn hand keek. Hij liet haar niet los. Het leek er ook niet op dat hij van plan was haar los te laten. In plaats daar van ging hij met zijn rechterhand naar haar kin en draaide haar gezicht weer naar hem toe. Teder gleden zijn vinger toppen over haar kaaklijn: "Zo veel gelijkenissen" mompelde hij zachtjes.
Vanbinnen voelde Yin zich helemaal warm worden. De aanraking van de jongen bracht haar in verlegenheid. De plekken waar hij streelde bleef ze voelen. Het was zo zachtaardig dat het leek alsof hij bang was dat ze zou breken.
"Kan je me los laten?" vroeg Yin deze keer zachtjes terwijl ze haar verlegenheid zo veel mogelijk probeerde te verbergen. Maar nog steeds deed de jongen niks. "We kennen elkaar niet dus dit is een beetje vreemd" de woorden sprak ze nu wat harder uit en probeerde wat zelf verzekerde over te komen, hopend dat dat wel effect zou hebben.
Tot haar verassing gleed er een teleurgestelde gloed over zijn gezicht. Dit beeld verbaasde haar flink. De intimidatie die hij net had was verdwenen. En hij leek niet goed meer op te letten. Dit was haar kans om los te komen. Ze schudde haar schouders even flink op en neer en zijn hand viel van haar af. Het zag er misschien onvriendelijk uit maar deze jongen was ergens ook wel vreemd bezig. Zomaar een vreemd meisje vast pakken en haar gezicht strelen. "Ik moet maar is gaan" ongemakkelijk draaide ze weer terug naar de gang en liep snel weg. Je kon het beter rennen noemen. Yin wou zo snel mogelijk bij deze jongen vandaan zijn.


Met kille ogen keek hij toe hoe het dier dichter naar hem toe kwam. Hij gleed met zijn kleine lichaam over de houte vloer heen. Zijn snelheid zal je verbazen, het duurde maar een fractie van een seconden voor dat hij zijn meester had bereikt. Langs, de leuning gleed de groenen slang omhoog. "Welcome terug" siste de stem van de man door de lege kamer. De kleine slang nestelde zich om de hand van zijn meester. "Is ze niks veranderd?" vroeg de man het diertje. De slang siste als een teken dat hij 'ja' bedoelde. Een enge lache vormde zich om de lippen van de man "Mooi."
De kille man keek niet even op toen er op de deur werd geklopt "Kom binnnen." Hij was niet verrased dat er iemand was gekomen. Een man gekleed in het zwart kwam de kamer binnengestapt, hij stapte kalm binnen en sloot de deur weer achter zich. Aan zijn houding kon je zien dat hij niet zomaar een persoon was, hij was veelste rustig tegen over deze machte man. Nu waren er twee personen in de donkeren kamer die alleen verlicht werd door vier kandelaars die aan de muren hingen.
"Is de missie gelukt?" De man met de slang in zijn hand was de eerste die de stilte verbrak. Zijn vraag was een beetje vreemd. Iedereen wist dat hij allang het antwoord wist. "Nee, we werden gehinderd door Kakashi, Kakashi Hatake" antwoorde de donker gekleedde man hem.
"Hatake, hé" De ouderen man zuchte even; "Konoha heeft zich er mee bemoeit, die oude man heeft iets door." Met zijn vrije hand streek hij even over de gladde huid van de slang om zijn hand. "Ga naar haar toe, noteer elke beweging van haar en het dorp" de toon waarop de man sprak durfde je niet zo maar te weigeren. Hij klonk duidelijk vol zelfvertrouwen, dat hij zo al je botten in je lichaam kan breken.
De man tegen wie hij sprak knikte gehoorzaam en liep weer terug richting de deur. "Wacht, neem dit kleintje mee. Ze vind het vast leuk om een oude vriend weer te zien" zijn hand bracht hij naar de vloer en liet de slang zich er vanaf glijden. Meteen gleed het diertje naar de kale zwart gekleden man. Hij grinnikte kort en pakte de slang op.
"Ga nu.." bevelend keek de man op de stoel hem aan "...Kabuto"