De 100e Hongerspelen - 188

“Ik ben ouder geworden en ik heb intussen ook heel wat meegemaakt.”
“Je hebt meegedaan aan de Spelen, volgens de Spotgaai…”

“Ja, vrijwillig, omdat ik weigerde weerloze kinderen in de arena te laten sturen, als ik er iets aan kon doen. Katniss heeft me er nadien uit gered.” Ze legde erg de nadruk op Katniss’ naam.
“Ze zegt dat je haar gevangene bent.”
“Liever gevangen door mijn beste vriendin dan door mijn vader. Hij heeft me nodig, maar behalve dat kan het hem niet schelen hoe het met me gaat. Als ik weiger te helpen, krijg ik mijn spuit later. Een dag nutteloos op bed liggen, totaal geen kracht meer, pijn lijden, weten dat je elk moment kan sterven als die verdomde spuit niet komt. Leuk hoor.”
“Ik, ik had geen idee… Ik wist heus dat hij, nou ja, wreed was. Erger dan ik. Maar…”
“Maar u dacht niet dat hij zijn vader, zijn vrouw en zijn lieve dochter een haar zou krenken, is het wel?”, vroeg Adriënne.
“Nee”, fluisterde Snow. Hij keek op. “Hoe is het met je moeder?” Adriënne aarzelde en keek hulpzoekend naar Katniss.
“Even goed als met u”, zei die. “Ze, hoe verwoordde uw zoon het ook weer…” Katniss nam het blad met de namen. “Oh ja, hier staat het. Ze is tegen de Hongerspelen en ze weigerde haar echtgenoot, de president, te steunen.”
“Ik dacht jarenlang dat ze gestorven was, ze was ziek en…”, fluisterde Adriënne. Ze keek weer naar Katniss. “Ik wil haar zien, Katniss, ik wil weten wat er gebeurd is, ik…”
“Dat begrijp ik”, zei Katniss vriendelijk. “Maar je zal even geduld moeten hebben, Adriënne. Ik wil eerst zelf met haar praten, maar de mensen die we beter kunnen gebruiken moeten voorgaan. Het zal waarschijnlijk voor overmorgen zijn.”
“Oh”, fluisterde Adriënne teleurgesteld. “Maar je zorgt toch goed voor haar hé?”
“Natuurlijk, dat weet je toch? We doen voor iedereen wat we kunnen.” Adriënne knikte begrijpend. Katniss wendde zich weer tot Snow.
“Ik wil graag een antwoord. Doet u mee of niet?”