My Own War {Part 5}

De gedaante kwam langzaam dichterbij,
Elke stap die de gedaante zetten, maakte mij angstiger,
Het leek net alsof mijn leven nu elk moment voorbij kon zijn,
Alsof ik hier alleen was om eindelijk verlost te worden uit mijn eigen hel,
Als ik een hand in mijn kraag voel, slik ik de brok in mijn keel weg,
Dit was waarschijnlijk het einde,
Hier zou mijn leven eindigen alsof het niets was,
Wat ook wel weer zo was.... Mijn leven was niets waard....

Voor ik het wist stond ik op mijn voeten,
Ik kijk de gedaante even aan waarna het weer wenkt en wijst,
Ik volg de vinger waarna ik een gigantische trap omhoog zie in de berg,
De trap was gemaakt van de berg zelf,
Steeds meer begon ik te twijfelen,
Waar kende ik dit allemaal van?
Heb ik het ooit gedroomd?
Of misschien wel ergens gelezen?
Of is dit gewoon mijn eigen fantasie?

Ik zucht even en volg de gedaante gewoon,
Het kon toch waarschijnlijk niet erger worden dan ergens zijn wat je niet kent,
De trap zag er makkelijk uit om te beklimmen,
Dus we zouden waarschijnlijk zo boven zijn,
Ik zucht weer even waarna ik mijn tocht omhoog begin,
De tocht was inderdaad gemakkelijk!
De eerste paar treden....
Ik kijk even naar de resterende treden wanneer ik merk dat zelfs delen van de trap missen,
Ik kijk even naar de gedaante die alleen maar wijst,
Ik zucht even en begin verder met lopen,
Hoewel het langzaam naar klimmen begon te gaan,
De treden waren versleten,
De trap zelf was meer en deels kapot,
En gigantische gleuven in de trap zorgde er voor dat het je moeilijk gemaakt werd,

Als ik eindelijk boven ben, kijk ik even naar beneden,
De berg waar ik op stond was gigantisch,
Als ik het zo uit moest schatten hoe hoog is stond,
Dan zou ik op het moment iedereen zeggen dat het honderden meters zijn,
De gedaante was door gelopen waarna ik naar de brug kijk,
Half kapot, half geroest,
Het hout was zwaar aangetast,
Het enige wat er nog goed aan was,
Waren de touwen die stevig aangetrokken waren.

De gedaante wijst naar de touwen,
Waarna die naar de overkant wijst,
Ik zucht even, was dit werkelijkheid?!
Ik loop naar de gedaante toe waarna die als eerste gaat,
De gedaante klimt via de touwen naar de overkant,
T ging gemakkelijk als ik er zo naar keek,
Ik pak het touw boven mijn hoofd vast waarna ik rustig begin te lopen,
De gedaante klom, maar ik loop dan toch wat liever.

Als ik bij het midden van de brug kom,
Snap ik meteen waarom de gedaante zelf klom,
Het touw was daar langzaam aan het breken!
Ik probeer mijzelf omhoog te hijsen om mijn benen om het touw heen te leggen,
Na een aantal keer proberen, lukt het mij.
Ik klim verder waarna ik naast de gedaante mijzelf laat vallen.

We lopen rustig verder,
Er was nu namelijk geen weg terug meer,
Als we stoppen, kijk ik naar een gigantische stenenbrug,
Helemaal heel was die nog, thank god!
Als ik naar de overkant kijk,
Kijk ik naar een gigantisch kasteel,
Het was in de bergen gebouwd!
Ik kijk van naar de gedaante, naar het kasteel,
Gingen we daar naar toe?!