My Own War {Part 8}

De gedaante...
De kloof...
De gedaante...
De demoon...
De berg...
De eerste brug...
De tweede brug...
Het kasteel...
De bewakers...
Het eerste plein...
De gigantische menigte...
Het tweede plein...
De standbeelden...
De slapende koningin...
De verdwijnende man...

Waar was ik in beland?!
Waarom was ik hier?!
Was dit allemaal werkelijkheid?!
Was dit een echte wereld?!
Ik loop wat naar achter waarna ik mij omdraai en de trap af sprint,
Als ik bij het plein met de standbeelden kom zie ik de gedaante opkijken,
Had die wat anders verwacht?

Voor ik het wist, sprint de gedaante op mij af,
Deze keer niet liefelijk maar als een bloeddorstig monster,
Ik ontwijk de vuist die op mij afkwam,
De trap daar in tegen had ik niet verwacht,
Ik voel hoe de voet mijn maag in gaat,
Mijn lichaam vliegt door de lucht waarna het een standbeeld breekt,
Ik probeer mijzelf overeind te helpen via de muur,
Als ik naar de gedaante kijk, zie ik dat die weer in beweging is gekomen,
Ik voel hoe de vuisten mijn lichaam raken,
Wat was hier de bedoeling van?!

Ik help mijzelf weer overeind waarna ik de gedaante weer mijn kant op zie komen,
Ik zucht even en sluit mijn ogen,
Blijkbaar moest het hier eindigen...
Ik wacht rustig de klappen af,
Maar in plaats daar van hoor ik een knal,
Ik open mijn ogen en kijk naar een stofwolk,
Als de wolk weg is, zie ik de gedaante omhoog krabbelen,
Zijn masker was kapot gegaan,
Overal op het plein lagen stukken er van,
Als ik naar het gezicht van de gedaante kijk, kijk ik even verbaasd,
Het was al die tijd een meid?!

Ze sprint op mij af, in haar sprint naar mij toe trekt ze haar dagger uit de schede,
Ik kijk even toe, ze wilde mij echt afmaken!
Ik kijk om mij heen, zoekend naar een wapen,
De standbeelden!!
Hoewel het roestige wapens waren, waren het wapens!
Ik sprint naar het standbeeld wat omver lag,
Als ik het zwaard zie liggen pak ik hem meteen op,
Als ik mijzelf omdraai zie ik dat ik net op tijd ben,
Ik blokkeer haar dagger waarna ik haar een trap geef,
Zo snel gaf ik niet op!

Ik grijns even waarna ik nu de aanval in ga,
Ik probeer haar zo goed mogelijk te raken elke keer,
Hoewel ze elke keer de aanvallen blokkeert,
Ik hoor na een klein tijdje gekraak,
Voor ik het wist brak het zwaard in mijn handen,
Scherven van het zwaard vliegen alle kanten op,
Mijn focus daar in tegen lag nog steeds op de meid,

Ik voel hoe ze mij nu te grazen neemt,
Een flinke trap in mijn maag,
Een goeie stoot tegen mijn hoofd,
Een paar goeie tikken op mijn longen,
Ik spuug wat bloed uit,
Ik merkte dat mijn lichaam zwakker werd met elke stoot en trap,
De genade klap zou waarschijnlijk elk moment komen...
Dan was mijn leven beëindigt en kon zij verder...

Voor ik het wist voel ik haar katana door mijn middenrif boren,
Bloed stroomt langs mijn lippen naar buiten,
Het enige wat ik nog kon was grijnzen,
Het enige wat ik nog kon achterlaten...
One giant smile for death....