004|| Meneer Aart

Ik kan me niet meer bewegen. Ik zie Pino op hem aflopen. Achter me hoor ik het donderen. Een bliksemschicht verlicht de kamer. Er steekt een harde wind op en ik hoor de regen kletteren op het dak. Opeens stort Pino in. Overal op zijn rug druipt rode vloeistof: Bloed! Met een ruk draai ik me om. Meneer aart! Zijn pak is wat gekreukt en gescheurd. In zijn hand ligt een jaag geweer. 'Schiet op! Het duurt niet lang voordat hij weer opstaat.' Frank springt overeind en pakt mijn hand. We rennen samen achter Aart aan naar de kantine. Overal staan radars en computers. 'Wat is dit allemaal?' Aart gebaart dat we moeten gaan zitten. 'Lang voordat jullie voor het eerst op de set kwamen is dit ook al gebeurt.' begon hij. 'De poppen zijn zeer gevoelig niet alleen voor emoties, maar ook voor virussen. Ziektes en dus ook voor vloeken. Ze werden allemaal kwaadaardig en keerden ze zich tegen ons. al deze apparatuur stamt vanuit die tijd.' 'Maar vallen ze de kantine dan niet aan?' Meneer Aart schud zijn hoofd. 'Wij weten ook niet waarom.' 'En wat gebeurt er met de poppen?' Het blijft even stil. Maar ik weet wat er gaat gebeuren. Ik ging wat beter zitten. 'Allemaal?' vroeg ik ongelovig. 'Zelfs kleine Purk, Tommie en ieniemienie?' roep ik uit. Ik kan me geen leven voorstellen zonder die lieverds, die nu eigenlijk geen lieverds meer zijn.