16

Dit word vertelt door Niels !!!


Het is een mistige ochtend. De zon komt zwak door de wolken. Meteen wist ik wat we vandaag gingen doen. Snel maak ik me klaar, voor de hel die straks komt. Mijn benen trillen en mijn knieën knikken. Mijn lichaam probeert me te stoppen. Maar ik moet dit doen. Niet voor mezelf, maar voor hem. Mijn beste vriend. Jelle. Natuurlijk is hij niet mijn enige vriend. We zijn met z'n drieën. Straks maar mijn zijn tweeën. Door deze gedachten, komt er kippenvel op mijn armen. Maar goed. Zijn keuze. Niet de mijne. We doen het voor hem. Wij. Ik. Jelle. Jari.

Langzaam loop ik naar de vijver. Dit pad heb ik al zo vaak gelopen dat ik het zelf ik mijn slaap kan lopen. Maar dit keer is het anders. Elke cel in mijn lichaam wil dit pad vandaag niet lopen. Waarom niet? We gaan zo mijn beste vriend vermoorden. Daarom niet. Eerlijk gezegd kan ik het niet. Ik ben niet zo sterk van binnen als Jari. En zeker niet net zoals Jelle. Op dit moment moet ik mezelf weg cijferen en naar de andere kijken. Naar Jelle op dit moment. Want hij wil dood, als je het nog niet gemerkt had.

Op een rustig tempo kom ik bij het meer aan. Jelle en Jari zijn al druk bezig met het touw. Ik probeer de brok in mij keel door te slikken. Zonder succes. Ik ben nog helemaal niet klaar. Hoe kan ik dit doen? Waarom heb ik 'ja' gezegd? Hoe dom kon ik zijn? Wat moet ik doen? Terug rennen en een lafaard zijn? Of nog een ding doen die ik helemaal niet wil doen? Of een goede vriend zijn? Op dit moment wil ik liever niet kiezen. Ik weet niet wat te doen?

De vijf minuten daarna kan ik me niet echt goed herinneren. Net alsof mijn hersenen er niet terug aan willen denken. Het enigste wat ik me herinner van die vijf minuten zijn, zijn laatste worden. 'Bedankt, jullie zijn echt vrienden'. Hij hapte naar adem. Net een droge vis op het drogen. Een kip zonder kop. Zijn lippen worden blauw en zijn hoofd trek rood aan. Daar hing hij dan. Een bewegingloos lichaam aan een boom. Nu wachten. Wachten of de wereld zijn dood heeft geaccepteerd. Het gevoel die door heel mijn lichaam stroomt kan ik niet uit leggen. Het zijn al de emoties die een mens kan hebben door elkaar stromen en met elkaar in gevecht zijn, van wat ik nou moet voelen. Blij dat het gelukt is? Of nou juist boos omdat het gelukt is? Misschien moet ik zo niet denken en maar verdrietig zijn omdat ik een vriend heb verloren?

'Dit is niet goed Jari' zeg ik met een heeze stem door de brok in mijn keel die alleen maar groter lijkt te worden. 'We kunnen hem nog redden, we moeten alleen snel zijn, ze hebben zijn dood nog niet geaccepteerd' 'Hoor je jezelf praten?' 'Hoor je hoe lafaard je bent?' Jij kan je ook nooit aan je word houden hea ? sist Jari terug. Meteen had spijt van mijn woorden, maar dit is toch niet goed? Je eigen vriend vermoorden? Met knikkende knie sta ik op van de koude grond. En begin aan het touw te pulken. Dit kan niet, hij mag niet dood, ik kan het niet, ik heb spijt. Dat is het enigste wat door mijn hoofd heen gaat.

' Wat doe je?' 'Stop daar mee' 'Niels' sist Jari nu nog bozer. Ik voel twee sterken armen om me heen. Die me proberen te stoppen. Ik vecht terug, ik ben niet gek, ik kan hem dit niet aan doen hij is mijn vriend. 'Laat me los Jari' zeg ik rustig. Helaas had dat geen zin. Mijn hoofd bonkt. Wat was er nou net gebeurt ? En waarom lig ik op de grond? En waarom stroomt er bloed uit mijn neus?

We wachten op het licht puntje, die recht naar de hemel gaat en hoger. En als dat dan kwam was het Jelle's ziel. En dan. En dan hebben we onze vriend vermoord.

Helaas is dit nog niet alles wat ik je moet vertellen.

---

Ps: ik heb echt het gevoel dat jullie het niet meer leuk vinden ?? Als dit zo is hebben jullie dan tips ?
love ya x Eva