Hoofdstuk 3

Skylar

Met z'n drieën lopen we het huis in. 'Het ruikt hier lekker zeg,' zeg ik tegen mijn vader terwijl ik de woonkamer inloop, en me op de bank laat neerploffen.
'Hé luilak, sta eens op en help me deze koffers naar binnen te dragen.' Lachend kijk ik naar mijn vader, die de koffers naar binnen sjouwt.
'Die koffers hebben wieltjes wist je dat?' Verbaasd kijkt hij naar de onderkant van de koffers.
'En dat zeg je nu pas, nadat ik de koffers naar binnen heb gebracht?' Verontwaardigt kijkt hij me aan.
'Nou zeg, als je dit al zwaar vindt moet je duidelijk wat aan je conditie doen.' Nep boos kijkt hij me aan.
'Nou dan mag jij je koffer zo naar boven brengen.' Ik wil al opstaan en mijn koffer pakken maar hij houdt me tegen. 'Eerst gaan we borrelen, jullie hebben vast honger en Mackenzie mag wel wat meer vlees op haar botten.'
‘Er is niets mis met me, doe niet alsof ik broodmager ben,’ zuchtte Mackenzie. Vader negeerde het gelukkig en opende de deur naar de keuken.
'Na u, mevrouw,' zegt hij zo serieus mogelijk als hij de deur voor me open houdt.
'Doe normaal pap,' lachend stomp ik hem tegen zijn schouder.
'Hé,' zegt hij verontwaardigt. 'Dat doet pijn hoor.' En hij wrijft over zijn schouder.
'Watje.'
'Hoe noemde je mij?'
'Een watje.' Lachend pakt hij me beet. Al stoeiend lopen we de hal in en ik weet zeker dat Mackenzie met haar ogen draait. Normaal is ze niet zo, maar sinds onze ouders gescheiden zijn heeft ze een allergie voor ouders opgelopen en in het speciaal onze vader.
'Relax eens Mac,' lachend kijk ik haar aan. Ze gooide chagrijnig de deur naar de keuken open en plofte neer aan de keukentafel. Een jongen stond voor het gasfornuis en hij keek een beetje verbaasd naar Mackenzie.
'Hé Liam,' begroet mijn pa hem. 'Dit is Skylar.' Liam glimlachte naar me en lachend loop ik naar hem toe om hem de hand te schudden. ‘en die chagrijnige aan de tafel is Mackenzie. Misschien dat je haar met je kookkunsten wat kan op vrolijken?’ Mackenzie mompelde wat, maar niemand verstond het en niemand besteedde er echt aandacht aan. Liam haalde een stokbrood te voorschijn en meteen begon mijn maag te rommelen, de koekjes en boterhammen die we in de trein gegeten hadden leken uren geleden opgegeten. Liam grijnsde toen hij mijn blik zag en haalde wat Franse kazen uit de koelkast.
‘Kenzie, we hebben brie!!’ zei ik vrolijk, in de hoop dat haar favoriete Franse kaas haar iets zou opvrolijken.
‘Ik ga mijn koffer naar boven brengen,’ mompelde ze terwijl ze de keuken uitliep.
‘Gaat alles goed met Mackenzie?’ vroeg mijn vader bezorgd.
‘Om eerlijk te zijn heb ik geen flauw idee wat er in haar hoofd om gaat,’ mompelde ik. ‘Maar ze is behoorlijk chagrijnig vandaag.’ Het was even stil, maar toen kon ik het niet laten om te vragen. ‘Wat eten we vanavond?’

Mackenzie
Ik trok mijn koffer achter me aan de trap op terwijl ik gewoon nog kon horen wat er in de keuken gezegd werd. Ik besloot de opmerkingen te negeren en Skylars en mijn kamer te vinden. Ik schopte een deur open en bekeek de kamer. Wel dit zag er uit als een slaapkamer en aangezien ik niet geloofde dat mijn vader een kamer zo opgeruimd kon houden besloot ik dat dit de logeer kamer zou zijn. Ik gooide mijn koffer op het twee persoonsbed en gooide mijn rugzak daar weer boven op.
De belangrijkste dingen eerst: ik moest mijn telefoon opladen en Marlieke sms’en. Ik opende mijn rugzak, vond mijn telefoon, maar kon de oplader niet vinden. Chagrijnig gooide ik mijn rugzak op de grond en begon mijn koffer open te maken. Natuurlijk zat hij daar ook niet in.
‘Geweldig,’ mompelde ik sarcastisch. Terwijl ik mijn koffer weer dicht gooide. Wat ging ik nu doen?

Een zachte klop op de deur deed me opschrikken. Mijn vader stond in de deur opening en keek me bezorgd aan.
‘Skylar en Liam zijn begonnen met koken, kom je zo ook beneden?’ vroeg hij. Ik knikte en begon mijn koffer weer dicht te ritsen. ‘Gaat alles wel goed?’
‘Ik ben mijn telefoonoplader vergeten,’ mompelde ik.
‘Dat bedoelde ik niet,’ zei hij zachtjes.
‘Dat weet ik,’ snauwde ik en ik liep boos langs hem heen naar beneden.