Hoofdstuk 11

Ik moest mezelf dwingen er voor te zorgen, dat mijn mond niet open viel. Dat zou er namelijk oerstom uit zien, iets waar ik nu geen behoefte aan had. We waren inmiddels in de supermarkt en zochten alles wat Narcissa had op geschreven bij elkaar. Eenmaal bij de kassa keek ik naar het Muggle geld, dat Narcissa me in de handen had gedrukt. De man achter de kassa noemde een bedrag en ik drukte random van muntstukken in zijn hand. Ik mocht dan van Muggle spullen houden, van hun geld wist ik vrij weinig. Aangezien ik mijn ouders dan op mijn dak zou krijgen, ook niet echt fantastisch. Ik kreeg een aantal muntstukken en briefjes terug, waarna hij me lachend vertelde dat ik hem veel te veel gegeven had. Ik had onschuldig mijn schouder op gehaald. ‘Sorry meneer. Ik ben blind, dus kan niet zien hoeveel ik geef.’ Zijn gezicht was vertrokken geweest en hij had gelijk zijn excuses aan geboden. Het verbaasde me nog het meest, dat hij niet had gevraagd waarom Draco me niet had geholpen. Waarschijnlijk had hij dat niet meer aangedurfd. Ik had geantwoord dat het geen probleem was, waarna Draco mijn hand pakte en deed alsof hij me de winkel uit begeleidde. Buiten hadden we erom in een deuk gelegen. ‘Dat gezicht van die man,’ gierde Draco het uit. ‘Jammer dat je het niet kon zien aangezien je blind bent.’ Ik grijnsde breed. ‘Ja helaas erg jammer.’ We lachten nog even na, waarna we door gingen naar de bloemenwinkel. ‘Kies maar een boeketje uit,’ zei Draco met een grijns. ‘Wel jammer dat je het niet kan zien aangezien je blind bent,’ fluisterde hij daarna in mijn oor. Ik grinnikte even en liet mijn bruine ogen door de winkel glijden. Mijn blik viel op een boeket licht paarse rozen, die helemaal achterin de winkel verstopt zaten. Ik liep er op af en wees ze aan. ‘Deze.’ De verkoper kwam gelijk aan lopen, iets mompelend dat ik de eerste was die ze wilde hebben. Hij nam ze weer mee naar voren en pakte ze in. ‘Kijk eens meneer. Een paar prachtige rozen, voor uw prachtige vriendin.’ Draco fronste, nam het geld van me over dat ik hem aan reikte en gaf het aan de man. Vlug gingen we naar buiten, waar Draco’s gezicht langzaam rood werd.
Nooit gedacht Draco ooit eens te zien blozen.