~Chapter 2.9~

‘’Go on, then, Potter. Moody’s not here to look after you now.‘’

Er kwam geen applaus. Geen gefluit, geschreeuw, gejuich, helemaal niets, alleen doodse stilte. Iedereen staarde naar de Gryffindor tafel, waar Harry zat, lijkbleek en onbewogen.
‘Harry Potter! Kom naar voren, alsjeblieft!’ riep Dumbledore nog eens. Harry mompelde iets tegen Ron en Hermione, en stond daarna op, om naar voren te lopen en nagestaard te worden.
‘Die vuile, gemene-‘ begon Louise te vloeken, maar Blaise hield haar tegen.
‘Volgens mij heeft hij hier niet voor gekozen, hoor,’ fluisterde hij, aangezien iedereen in de Great Hall nog steeds muisstil was.
‘Kan me niet schelen! Hij doet mee, en ik niet!’
Harry was nu volledig verdwenen en er ontstond een zacht gefluister in de Hall. Een paar mensen van de Slytherin tafel keken naar de woedende Louise, maar ze lachten haar niet uit.
‘Je hebt gelijk! Warrington had gekozen moeten worden! Slytherin hoort kampioen te zijn!’ riep Pansy.
‘Ja! Niet die stomme Hufflepuff, en al helemaal geen Gryffindor!’ riep Draco daar achteraan. ‘Die houdt het toch niet langer dan tien minuten vol…’

Er waren velen die Harry Potter nu haatten en die Cedric door dik en dun steunden, waaronder ook Louise. In tegenstelling tot de andere Slytherins stond zij wel aan Cedric’s kant, en hoopte ze oprecht dat hij zou winnen.
Er werden op Hogwarts veel badges uitgedeeld met de tekst; ‘’Support Cedric Diggory – the REAL Hogwarts Champion!’’. Als je er dan op drukte veranderde de tekst in ‘’POTTER STINKS’’. Iedereen liep met zo’n ding rond, en zelfs Louise, die normaal altijd aan Harry’s kant stond.
Maar ze kon hem nu echt niet uitstaan. Het feit dat hij meedeed, dat hij zich überhaupt had opgegeven zonder haar iets te zeggen deed haar walgen. Verschrikkelijk rotjoch, een van de woorden die ze elke dag tegen hem zei.
Hijzelf had alleen Hermione en de Gryffindor’s nog over als vrienden, zelfs Ron had genoeg van hem gehad. Ten minste iemand waar Louise mee kon praten, vond ze.
Op een vrijdag, net voor de dubbele les Potions, was het goed mis tussen Harry en Draco. Draco noemde Hermione, zoals altijd, een Mudblood, maar blijkbaar had Harry al zijn woede opgespaard voor één speciaal moment – en dat was nu. Hij vloog woedend op Draco af met zijn toverstok in zijn hand, maar Hermione hield hem net op tijd tegen.
‘Kom dan, Potter. Moody is er niet om je te redden, deze keer, dus als je het lef hebt…’ daagde Draco hem uit. Ze staarden elkaar even aan en spraken toen op precies hetzelfde moment een spreuk uit.
‘Furnunculus!’ riep Harry.
‘Densaugeo!’ riep Draco. Ze raakten elkaar niet, maar Draco raakte Hermione en Harry raakte Goyle. Hermione’s tanden groeien en groeiden en uiteindelijk hadden ze de lengte van een bever, en Goyle’s gezicht werd nog misvormder dan het al was. Er ontstond hard gelach bij de Slytherins, en zelfs Louise moest toegeven dat Hermione er erg grappig uitzag met die tanden. Ze probeerde ze te verbergen met haar handen, tevergeefs, en keek paniekerig om zich heen.
‘Wat is hier aan de hand?’ klonk een ijzige, kille stem van achter de groep leerlingen; Professor Snape was gearriveerd. Hij wees naar Draco. ‘Leg uit.’
‘Potter heeft me aangevallen, meneer, en kijk, hij heeft Goyle geraakt!’ Harry sputterde tegen, maar Snape negeerde hem volkomen. Hij keek naar Goyle.
‘Hospital Wing, Goyle,’ zei hij, en Goyle vertrok.
‘Malfoy heeft Hermione geraakt, kijk dan!’ schreeuwde Ron. Snape draaide zich om, keek naar Hermione en zijn mond vertrok een beetje toen hij zei; ‘Ik zie geen verschil,’ waardoor Hermione in tranen uitbarstte en ook naar de Hospital Wing vertrok.
Harry en Ron begonnen te schelden tegen Snape, en ook al kon niemand horen wat ze precies zeiden, ze wisten allemaal dat als het wél verstaanbaar was geweest, ze vijf jaar strafwerk zouden krijgen.
‘Vijftig punten van Gryffindor af en allebei nablijven. Nu naar binnen, anders word het een week nablijven.’ Dat liet niemand zich een tweede keer zeggen en ze liepen snel de kerker binnen. Louise nam plaats naast Blaise, die de hele ruzie lachend had toegekeken, en pakte haar boeken en ketel. Op precies hetzelfde moment drukten beide Blaise en Louise op de badge op hun borst, waardoor en ‘’POTTER STINKS’’ op verscheen, en gemeen grijnzend wendden ze zich naar Harry, die met een hoofd vertrokken van woede haar kant op keek en zijn hoofd schudde.

Het was nog een paar dagen voor de eerste opdracht en de spanning in het kasteel steeg. Iedereen keek ernaar uit en praatte over de mogelijkheden van de opdracht. Wat zouden de kandidaten moeten doen? Hoe gevaarlijk zou het zijn? Het ene idee was nog gekker dan het andere.
Louise liep met Blaise en het vaste groepje Slytherins door Hogsmeade, het weekend voor de eerste opdracht.
‘Potter houd het echt niet lang vol,’ kirde Pansy vrolijk.
‘Ik wed op tien minuten, wie doet er mee?’ lachte Draco. Velen staken hun hand op.
‘Ik ken hem beter dan jullie, dus ik wed op een kwartier,’ lachte Louise. Blaise haalde zijn schouders op. ‘Wat dacht je van twintig? Voor hoeveel wedden we?’
‘Een Galleon en drie Sickles?’ zei Goyle, die zijn gezicht weer helemaal in orde had. Er werd geknikt.
‘Goed, deal, akkoord,’ zei Draco met een grote grijns. ‘Dit word nog leuk.’

Met de hele groep zaten ze in the Three Broomsticks aan een heerlijke warme Butterbeer. Ze hadden de grootste lol terwijl ze zich probeerden voor te stellen wat de eerste opdracht was, en hoe de gezichten van de kampioenen eruit zouden zien als ze dat te weten zouden komen.
‘Wacht, wacht – wat als ze een grote Trol moeten verslaan?’ gilde Astoria, en ze barstte in lachen uit. ‘Ach, Viktor Krum is zelf al een halve trol, dus hem maakt dat toch niks uit,’ zei Blaise grijnzend.
‘Of… wat als ze van de Astronomy Tower moeten springen of zo? Kijken wie het ’t langste volhoud? Zichzelf laten zweven?’
‘Of ze moeten bloed drinken!’ zei Pansy plotseling.
‘Maar… dat is niet gevaarlijk,’ zei Theodore Nott.
‘Maar wel vies,’ verdedigde ze zichzelf. Het gelach was meteen weg en er werd overdreven met hun ogen gerold.
Louise zag Fred en George bij Ron zitten, en ze zwaaide vrolijk naar hen. Op precies hetzelfde moment staken ze hun hand op, lachten, en zwaaiden terug. Een komisch gezicht.
‘Pff, je moet ze echt dumpen, hoor,’ zei Pansy met haar irritante stem.
‘Echt niet. Ze zijn mijn vrienden,’ snauwde Louise terug, waardoor ze meteen haar mond hield.

Maandag, nadat de lessen waren afgelopen, werd Louise tegengehouden door Cedric, die, ook al was hij nu Hogwarts kampioen en dus achtervolgd door meiden, nog altijd vaak een praatje met haar kwam maken. Iets wat ze erg op prijs stelde.
‘Louise – ik weet wat de eerste opdracht is,’ zei hij zodra ze uit het zicht van alle andere leerlingen waren.
‘Hoe weet je dat, dan?’ vroeg ze meteen.
‘Harry Potter,’ grijnsde hij. Haar mond vertrok even bij het horen van die naam.
‘Die probeert je vast voor de gek te houden,’ snauwde ze boos. Ze was nog steeds woedend dat hij meedeed en zij niet.
‘Nee, ik geloof hem… Echt waar,’ zei hij. ‘Maar goed, we moeten langs een draak zien te komen…’