A ranger/traitor 119

Halt keek de man verbaasd aan. Hij droeg een mantel met een kap die zijn gehele gezicht in de schaduw hulde, maar Halt herkende hem.
“Ik had niet verwacht jou hier te zien.”
“Ik jou wel.” De man keek naar Arnaut. “De Ridder van de Dageraad is er ook bij. Dat had ik eerlijk gezegd niet verwacht. Ik hoop dat we de formaliteiten achterwege kunnen laten?” Arnaut knikte.
“Aangezien we hier officieel geen van beide zijn, lijkt me dat het beste.”
“Zeg eens, Sean, wat brengt je ertoe ons hier persoonlijk op te staan wachten?” Halt bracht ontspannen zijn kopje koffie naar zijn mond, alsof dit een doodnormaal gesprek was tussen enkele oude vrienden en zeker niet tussen de kroonprins van Araluen, de dood gewaande koningszoon en de huidige koning. Sean had duidelijk meer moeite met zich dezelfde nonchalante houding aan te meten als Halt.
“Ik was het gewoon beu om machteloos te moeten toezien hoe piraten mijn kusten en mensen belaagden. .”
“Vertel mij wat”, mompelde Halt en Arnaut tegelijkertijd. Sean keek van de een naar de ander.
“Dat klinkt niet zo best, is er iets aan de hand in Araluen?”
“Zeg dat wel, maar dat is nogal een lang verhaal.” Halt keek even om zich heen. Sean begreep de hint.
“Wat denken jullie ervan om een ritje te maken? Niet zo ver hiervandaan is een heuvel vanwaar je de hele omgeving kunt overzien.” En niemand binnen gehoorsafstand kan komen zonder opgemerkt te worden.
“Een prachtig idee, laten we dat doen.” Het wilde wat zeggen over de situatie dat Arnaut zonder protesteren zijn nog half vol bord liet staan en mee naar de stallen ging. Sean had een onopvallend bruin paard bij zich, maar toen Halt wat beter keek zag hij dat het niet moest onderdoen voor Arnauts Schopper. Niet dat het zich kon meten met Abelard, maar dat konden maar weinig paarden.