Bevrijding - 246

“Ik ken prinses Azulena ook”, zei Yle. “Het viel niet op, maar ze heeft ons al eerder geholpen, we hebben veel aan haar te danken, heel veel.”
“Ik heb jullie altijd geholpen, en mijn zus zal dat nu ook doen. Tegen de vuurnatie heb ik geregeld gelogen, maar niet tegen mijn zus persoonlijk omdat dat niet hoefde. Tegen de waterstam ben ik bijna altijd eerlijk geweest, op één grote uitzondering na. Een leugen om jullie te beschermen.” Yle en ik keken elkaar aan. “Een leugen die mijn zus meteen doorzag, maar waarin ze me gedekt heeft. Een leugen waaronder jullie hebben geleden, maar minder erg dan wanneer de waarheid te vroeg zou zijn uitgekomen.” Ik haalde diep adem. “Pinses Yue… Leeft nog.” Iedereen snakte naar adem. Yle en ik stapten uit elkaar, Yue kwam tevoorschijn en kwam tussen ons in staan. Ze legde een arm over de schouder van haar dochter.
“Ik begrijp jullie verbazing”, sprak Yue. “Ik ben jullie zelf komen vertellen dat ik zou sterven en waarom. Op dat moment hadden we nog geen oplossing gevonden, die kwam pas op het allerlaatste moment. Lizzie heeft me al die tijd verborgen in een geheime kamer in het paleis. Vanop afstand heb ik alles in het oog gehouden, heb ik haar raad gegeven over hoe ze jullie kon helpen.”
“Maar de vuurnatieprinses zei…”
“Ze loog, om mij te beschermen, om jullie te beschermen. Als was uitgekomen dat Lizzie me niet had vermoord, zouden jullie ervoor moeten betalen. Ik was bereid om te sterven voor jullie, voor mijn volk. Maar ik ben blij dat het uiteindelijk niet hoefde.”
“Maar prinses, die paar dagen toen de vuurnatie weg was, waarom heeft u toen niet…”
“Het was te gevaarlijk, als jullie het wisten hoefde je er maar over te praten als je dacht dat je niet gehoord werd terwijl soldaten jullie toch afluisterden. Alleen mijn familie is op de hoogte gebracht. Voor hen, en in het bijzonder mijn dochter, was het gemis veel erger dan voor jullie.”
“Prinses Yle, sinds wanneer bent u een prinses? Normaal wordt dat gevierd en…”