|| 16

Mijn vader keek op en staarde me bedenkelijk aan. ‘Zo Telma was daar ook snel mee, heb je er goed overnagedacht?’Ik knikte. ‘Ja, ik vind het zelf ook een vreemd idee, maar ik weet het zeker, en buiten dat je bent er elke week toch?’ Ik glimlachte en ik zag June compleet in de war naar ons kijken, ze had werkelijk geen idee waar we het over hadden. Hij zuchtte ‘Ik had eigenlijk niet gehoopt dat jij het zou willen, maar als jij denkt dat dit goed is, dan moet je het maar doen. Ik kan je toch niet tegenhouden.’ Normaal was hij redelijk strikt over dit soort dingen, het verbaasde me daarom ook dat ik zosnel toestemming had. Blijkbaar kwam het omdat Jake precies hetzelfde had gedaan rond deze leeftijd, hij had het zien aankomen. Achter me kreeg June eindelijk door wat er aan de hand was. ‘Eleanor blijft dus hier?’ Ik knikte en ik zag langzaam een pruillipje op haar gezichtje verschijnen. ‘Nee dat meen je niet! Met wie moet ik anders kletsen, en plagen, dan ben ik zo eenzaam!’ Zei June treurig. Ze sloeg haar handen over elkaar en keek naar de grond. ‘Ach zo leuk was ik toch ook weer niet.’ Zei ik voor de grap maar ze bleef in dezelfde houding staan. Ik begon me redelijk schuldig te voelen. Telma kwam de bar binnenlopen en liet haar oog op ons vallen. ‘Je hebt je keuze gemaakt?’ Vroeg ze met haar ogen kijkend op het tafereel. Ik knikte opgetogen. June stond nog steeds met een gebogen hoofd voor me, en ik besloot haar even een moment te gunnen. ‘Zeg June, zullen we even naar de wagen gaan? Checken of de paarden er klaar voor zijn?’ Telma wendde zich tot Brant. ‘En ik geloof dat we nog wat dingen moeten regelen,’
Ik liep naar de deur achterin de bar en ik wist dat June me volgde. Ik opende de zware deur makkelijker dan gisteren en liep erdoorheen. De paarden begroetten me al hinnikend en ik liep er vrolijk heen om ze te aaien. June bleef staan, zo koppig als ze was en keek me nog steeds pruilend aan. Ik wist zeker dat ze me niet kon overhalen. ‘Moet het echt?’ Zei ze treurig. ‘Ik wed dat jij hetzelfde zou doen. Niet? Met Jake heb je er nu ook geen problemen meer mee.’ Ik probeerde haar over te halen, terwijl ik mijn hand weer liet zakken. ‘Maar jij bent…’ Ze leek geen redenen meer te kunnen verzinnen, ze ging me gewoon missen. Ik liep naar haar toe en omhelsde haar stevig.
‘Je ziet me vaak genoeg. Beloof me gewoon dat je meegaat als je kan, oké?’ Fluisterde ik in haar oor. Ze knikte en liet me los. Waarna er een kleine glimlach verscheen.
Daarna liep ze met dezelfde glimlach richting de wagen en stak ze haar arm in de laadbak. ‘Misschien kun je dit wel gebruiken als je hier blijft,’ zei ze en ze gooide een lichtbruine tas naar me toe. Ik ving het en herkende het gelijk als de tas met droge kleren die we hadden meegenomen, ik had natuurlijk helemaal niet gedacht aan mijn spullen. ‘Geen zorgen, ik heb vaak genoeg bij je gezeten om te weten wat je graag mee wilt.’
Daarna waren we samen in de laadbak gaan zitten en hadden we nog een uur lang over allerlei dingen gesproken , het leeftijdsverschil van vier jaar was nauwelijks te zien, zoals dat bij ons nooit een punt was. Na een uur verscheen mijn vader weer. ‘Zullen we dan maar gaan? Anders staat de hulp straks voor de dichte deur.’ June haalde haar schouders op, het leek haar niet te boeien. ‘Heb je niet nog dingen nodig? Ik bedoel ik weet er totaal niets van,’ vroeg hij nog maar ik schudde mijn hoofd.‘June weet heus wel wat ik graag mee wil hebben.’ Ik glimlachte en omhelsde hem kort maar innig. ‘En hier hou ik het wel een halve week mee vol,’ Ik liet hem los en liet de tas in de lucht bungelen. ‘Oké, in dat geval maak ik me geen zorgen,’ nadat hij dat gezegd had liep hij richting de kar. ‘Zie je snel, Eleanor,’ June greep zich aan mijn buik vast en omhelsde me nog een laatste keer. ‘Ja, tot snel.’ Ik legde mijn hoofd op die van haar waardoor het haar rode haren raakte. Maar niet lang daarna onderbrak ze de knuffel en liet ze me los. Vervolgens liep ze naar de zware houten kar om er met een soepele beweging in te klimmen. Daar ging ze op het houten bankje naast mijn vader zitten, die de kar niet lang daarna in beweging bracht. Ik begon te zwaaien en June zwaaide opgewekt terug. ‘Ontmoet niet te veel leuke mensen zonder me!’ Riep ze nog en ik schoot bijna in de lach. Ik liet mijn hand pas zakken toen ze de hoek omgingen en uit het zicht verdwenen.
Daarna bleef ik nog even naar de lege straat kijken om vervolgens te zuchtten.
Ik voelde Telma’s hand op mijn schouder vallen. ‘Nu je hier blijft, misschien moet je wat dingen weten over de stad, ik help je graag een eindje opweg.’ Zei ze. Haar hand gebaarde naar de deur.