My Own War {Part 18}

De stappen kwamen steeds dichterbij,
Gejank galmde door het bos heen,
Voor ik het wist hoorde ik meerdere voetstappen komen,
Mijn ogen gaan over de omgeving,
Meerdere beesten hadden zich verzameld en zaten nu achter mij aan,
De grond trilde zowat onder hun gewicht,
En voor ik het wist schoten vuurballen langs mij heen,
Daarom was hun binnenste gemaakt van vuur!
Dan konden ze jacht maken en je roosteren tegelijkertijd!!

Mijn voeten moesten sneller rennen!
Mijn lichaam moest het vol houden!
Als ik hier nu zou vallen, dan was het mijn einde,
Als ik hier nu zou stoppen dan zou mijn leven beëindigen...
Voor ik het wist struikel ik over mijn eigen voeten,
Mijn gezicht raakt de grond waarna ik bloed naar beneden voel glijden,
Ik probeer omhoog te krabbelen maar merk dat ik zwakker begin te worden,
En voor ik het wist gaat het licht uit voor mijn ogen...

Als ik wakker schrik zijn er uren voorbij gegaan,
Mijn ogen vallen op een gedaante die boven de lichamen van de beesten staat,
Een scythe in zijn handen en een duivelse grijns op zijn gezicht,
Zijn ogen spuwde duivelse energie uit,
En zijn scythe... Was omhuld met een duistere gloed!

Ik krabbel overeind waarna ik hem aankijk,
Wat was dit?!
Heeft hij mij beschermd tegen die beesten?!
Maar waarom?...
Waarom zou een duivels iemand mij willen beschermen?...
Voor ik het wist val ik achter over op de grond,
Het werd zwart voor mijn ogen en voor ik het wist gingen er weer uren voorbij,

Ik schiet wakker als ik twee handen op mijn lichaam voel,
Mijn ogen kijken John recht in zijn ogen aan,
Hij glimlacht even waarna hij naar Emily kijkt,
"Em, hij is oke dus wees gerust"
Emily knikt alleen waarna ze naar de lichamen van de beesten kijkt,
Haar gezicht sprak woorden, zelfs bijna een boek,
Ze wist iets, iets over die jongen die mij gered had,
Maar waarom zegt ze niets? Waarom houdt ze het voor zich?
John helpt mij overeind waarna die merkt dat ik nog niet 100% ben,
Hij ondersteunt mij waarna we rustig door lopen,

Emily loopt voorop,
John en ik er achter aan,
En voor we het wisten waren we uit het bos,
En voor ik het wist liepen we een grote open heide op,
John had het blijkbaar moeilijk om mij te ondersteunen,
Ik glimlach even naar hem maar wijs dan naar een boom,
Hij knikt alleen en loopt er dan naar toe,
"Emily even rusten, ik houd het niet meer"
Emily kijkt even van John naar mij en knikt dan,
John zet mij tegen een boom aan waarna hij zichzelf in het gras laat vallen,
Waren ze niet bang dat die beesten te voor schijn zouden komen?!
Ze wilde hier wel gaan rusten,
Maar zelfs Emily ging rustig liggen in de boom,
Beide hadden zelfs hun ogen dicht, alsof er helemaal geen gevaar is!
Ik begon gek te worden van mijn eigen gedachtes,
Alsof ze werkelijk nergens last van hadden na dat we die groep beesten net nog gezien hadden!