Silent 2

ik fiets op mijn mountainbike naar het huis, niet bepaald slim al zeg ik het zelf. het is helemaal niet veilig om in Londen te gaan fietsen. jammer genoeg heb ik geen keuze want ik heb mijn rijbewijs niet, veel te duur voor mij. Niemand kent mij hier, logisch want ik val helemaal niet op, ik zeg bijna nooit wat ter veronderstelling dat alles wat ik zeg toch wel stom is. Ik kom uit Spanje, daar ben ik geboren... en daar voel ik me thuis. maar niemand verwacht dat ik Spaans ben, gewoon omdat ik daar het uiterlijk niet voor heb. pffft gelukkig was het niet zo heel ver fietsen naar het huis anders was ik misschien wel verdwaald. maar het is alsnog niet te missen. er liggen knuffels voor de hekken en spandoeken die nat geregend zijn met de tekst: ''welcome home guys, follow me on twitter...'' wauw. ik weet dat ik een directioner ben, maar blijkbaar kan het nóg erger. en dat terwijl ze pas over een week terug komen. ik zet mijn fiets aan de kant en steek de sleutel in het gat. het past. duh, voorspelbaar maar op een bepaalde manier heel vreemd. Ik pak mijn fiets en de sleutel draai ik om. de poort gaat soepel open en achter me sluit ik hem weer. 'hey, you! girl!' Ik kijk op en zie 3 meisjes van ongeveer 15 jaar aan de andere kant van het hek staan. 'Me?'
'yes. you, how did you get in?' Vraagt het middelste meisje. 'with the key.' dit is gewoon raar. hoe zou ik anders binnenkomen. 'Let us in.' ik kan mijn ogen niet geloven. ze commandeert me gewoon om die poort open te doen. 'Sorry, i can't.' ik zie dat ze me heel boos aankijken. 'Stay of them! they are mine. slut!' roept de rechter. ik draai de poort snel op slot en pak mijn fiets. ik ren naar de voordeur en probeer dezelfde sleutel weer. na een tijdje friemelen gaat de deur open en loop ik de hal binnen die best wel klein is. ik hang mijn jas op en sluit de voordeur af. vervolgens kijk ik op mijn horloge en zie dat het alweer 3 uur is, maar geen nood. ik heb nog een week. ik stroop de mouwen van mijn trui op en loop naar binnen. en ik kijk mijn ogen uit, groot huis. ik loop vanuit de hal onmiddellijk de woonkamer in. er is een woord om dit huis te beschrijven: eenzaam. er zijn weinig hoeken in dit huis en dat vind ik heerlijk, ik hou niet van hoeken. er hangen overal posters van hun en knuffels en alles waaraan ik kan opmaken dat ze veel van de knuffels houden en er een waarde aan schatten.
dat brengt me bij een idee... wat als ik de laatste dag alle knuffels van voor hun huis binnen haal en ze was. zodat ze er weer een nieuwe collectie bij hebben. dat kunnen ze vast waarderen. ik loop naar de radio en zet hem op. nog wat, ik haat stilte.
nog eens kijk ik naar mijn horloge. 5 over drie. ik ren naar waar ik denk dat daar de keuken zit en was mijn handen. kijk, ik heb namelijk een groot probleem. ik heb OCD. dat is dwangstoornis. ik tel traptreden, was mijn handen telkens als het 5 over 3 is. elke dag. ik moet denken over alles wat ik zeg, stappen tellen. uitrekenen hoeveel uren en minuten het nog is voor middernacht en nog veel meer. het stelt me gerust. maar stel dat de jongens het vervelend vinden... wat dan?