Hoofdstuk 5

Skylar

Met een doffe klap kom ik op mijn rug terecht. Verbaasd kijk ik om me heen, om te beseffen dat ik naast mij bed lig in plaats van er in.
'Wees eens stil,' mompelt Mackenzie vanuit het bed. Boos ga ik overeind zitten en zie dat ze nog slaapt. Na drie pogingen lukt het me om in bed te gaan liggen zonder er door haar er uit getrapt te worden, werkelijk mijn zus is 's ochtends slapend en wakker in geen humeur. Ik begrijp niet hoe pappa denkt dat wij ooit samen een hele vakantie een bed kunnen delen, dat ging vroeger op vakantie ook al niet goed.
'Schuif eens op. Dit is mijn deel van het bed.' Ik kreeg een hand in mijn gezicht terwijl mijn zus iets onverstaanbaars mompelde in haar slaap. Al lang niet meer voorzichtig probeer ik Mackenzie opzij te schuiven met als gevolg dat ze me weer het bed uit trapt. Met een pijnlijke kont en een pijnlijk blauw getrapt been sta ik op.
‘Al goed ik geef het op,’ snauwde ik naar Mackenzie die gewoon lekker door slaapt. Ik grijp wat kleding uit mijn koffer zonder te letten of het wel bij elkaar past en loop geeuwend naar beneden. In de keuken vond ik mijn vader die geeuwend de krant las.
‘Liam zou je alsjeblieft het koffie apparaat aankunnen zetten?’ vraagt mijn vader zonder op te kijken. Ik kuch even luid in de hoop op een reactie, maar mijn vader blijft naar zijn krant staren.
‘Pap, ik weet niet hoe je koffie apparaat werkt,’ mompel ik onschuldig. Hij kijkt geschrokken op.
‘O, sorry Sky,’ zegt hij lachend terwijl hij opstaat en naar het meest awesome koffieapparaat ooit loopt.
‘Als jij dood gaat wil ik dat apparaat,’ zeg ik lachend.
‘Kan niet hij is van Liam,’ mompelt mijn vader.
‘Waar is Liam eigenlijk?’ vroeg ik terwijl ik om me heen keek alsof hij ieder moment uit een keukenkastje te voorschijn kon komen.
‘Naar het dorp ontbijt halen,’ zei mijn vader terwijl hij het koffieautomaat aanzetten. ‘We hadden geen melk, geen sap en geen brood meer.’
‘Wauw je hebt je huishouden weer heerlijk op orde,’ zei ik lachend. Mijn vader gaf me een chagrijnige ochtendhumeur blik. ‘Kijk niet zo het is eng.’
‘Eng?’
‘Ja, zo kijkt Mackenzie ook iedere ochtend.’ Even was ik stomverbaasd. ‘Wauw, je bent dus toch haar vader.’
‘En wat moet dat betekenen?’ vroeg hij verbaasd.
‘Wel dat ik jou dochter ben is nogal duidelijk, maar Mackenzie heeft niets van je weg,’ zei ik schouderophalend. ‘Behalve je ochtend humeur.’ Mijn vader vulde een glas met water en meteen rende ik het huisje uit. ‘Kom je nog slome, want zo kan je me echt niet nat gooien!!’ Dat had ik beter niet kunnen zeggen, want meteen kwam mijn vader het huisje uit stormen. Hij had geen glas water bij zich, maar een emmer.