26. The basement

Ik liet me tegen de koude en ietwat vochtige muur naar beneden zakken. O God. Olivia was veranderd in de proeftijd waarin ze alles behalve een wolf mocht zijn. Ze zou nooit meer terug mogen en... Ik wilde die gedachten niet afmaken en begroef mijn gezicht in mijn handen. Olivia maakte een piepend geluidje en ging toen liggen, dicht tegen het hek aan. Mijn wolfhormonen sloegen weer toe; tranen stroomde over mijn wangen zonder dat ik er erg in had. Uiterst voorzichtig schoof ik wat dichter naar het hek toe en stak mijn hand door de spijlen. Ze spitste haar oren en verstijfde, maar bleef stil liggen en ontspande zo goed en zo kwaad als het ging toen mijn hand haar vacht streelde. Ze was zacht en warm. In tegenstelling tot haar menselijke gedaante. Misschien was dat wel waarom het het veranderen waard maakte, het ontsnappen aan de harde en koude persoon die je steeds meer werd. Misschien was het lang niet zo erg als ik dacht om jezelf te verliezen. Ik kalmeerde een beetje terwijl ik haar aaide. Ik glimlachte toen ik haar steeds meer zag ontspannen. Hopelijk zou ze snel weer menselijk worden. Verlangde ik naar de hard en koud? Ik huiverde. Dat was stom om te denken. Ik bedoelde, iedere wolf had van tijd tot tijd een harde en koude kant, maar heus niet altijd, toch? "Ik zal je echt missen." Fluisterde ik toen haar ogen dichtvielen. Ik haalde diep adem en veegde mijn wangen definitief droog. Op het moment dat ik mijn hand van haar afhaalde begon Olivia te janken. Niet zo luid als de vorige keer, maar veel en veel banger. "Sst... rustig maar. Ik ben bij je. Het komt allemaal goed..." Ik legde mijn hand weer op haar flank. Wat was ik toch een waardeloze trooster. Toch bleef ze haar vreselijke piepgeluid voortzetten. Wat was er aan de hand? Toen gromde ze naar me, probeerde naar mijn hand te happen. Geschrokken trok ik die vliegensvlug terug. Met een schok besefte ik dat ze terug veranderde. God, wat moest ik doen? Ik had geen idee hoe ik... Ik had helemaal geen idee wat ik moest doen. Olivia stond op, deinsde achteruit en kromp in elkaar van de pijn. Wat voor pijn ze dan ook voelde. Daarna jankte ze weer. Toen ze over haar hele lichaam begon te trillen en te schokken schreeuwde ik haar naam. Ze keek niet op of om en piepte, alsof ze werd geslagen. Alsof ze iets volslagen verkeerds had gedaan. In paniek begon ik aan de ijzeren spijlen van het hek te schudden, maar ze reageerde niet. "Olivia!" Schreeuwde ik. Het werkte niet. Het vreselijke gevoel dat ik niets zou kunnen doen maakte me misselijk en buitengewoon gefrustreerd. Ze zakte door haar poten en krulde zich stuiptrekkend op. Ik wendde mijn hoofd af. Het was iets wat ik vreselijk vond om te doen, maar ik kon gewoon niet kijken. Ik kon niet kijken en niet helpen. De muur was niet echt iets waarop ik me kon concentreren, maar ik moest een poging wagen. Het hield maar niet op. Na een tijdje merkte ik dat ik ook mijn oren moest afsluiten van het akelige geluid dat Olivia maakte.
Toen eindelijk het piepende geluid, de kreten van pijn en het gestuiptrek voorbij leek te zijn, haalde ik mijn handen van mijn oren en draaide me voorzichtig om. Olivia zat op de grond, met een deken over zich heen. Ik had haar zo nooit herkend. Haar haar hing in natte slierten over haar gezicht heen en ze zat op haar knieën, kokhalzend en trillend, helemaal buiten adem. Ik voelde me schuldiger dan ik me waarschijnlijk ooit had gevoeld. Snel stond ik op, opende struikelend over mijn eigen voeten de poort en rende op haar af. Als automatisch sloeg ik mijn arm om haar trillende lichaam heen en hield haar vast, terwijl ik naast haar neerhurkte. Ze was niet in staat te praten. Haar lichaam vertoonde nog steeds afkeur tegen haar lunch, zo te zien. Ik kneep mijn ogen dicht maar bleef haar vasthouden. Dat was wat ze nodig had op dit moment en ik was bereid haar nooit meer los te laten. Olivia veegde haar mond af met de rug van haar hand. Ik tastte in mijn zak en haalde er een pakje zakdoekjes uit, waarmee ik haar gezicht schoon en droog veegde. Net zo voorzichtig alsof ze een jong vogeltje was en ze zou breken als ik het te snel deed. Toen ze op adem kwam was het eerste wat ze zei: "O, en dat had je wel?" Het duurde even voordat ik het snapte. Valeriaan. Shit. Dit was mijn schuld. Ik had na de inleiding haar potje pillen meegenomen. Waarschijnlijk lag het nog thuis. Nou ja, in het huis van mijn ouders. Ik wist dat het een grapje was, maar toch sloeg ik mijn ogen schuldbewust neer. "He, ik bedoelde het niet zo... Het is mijn eigen stomme schuld dat ik veranderde en ik... ik gaf je die pillen zelf." Hijgde ze. Dat klopte wel, maar we konden er niets meer aan doen, ze was veranderd in de tijd dat ze dat absoluut niet mocht. Ze had de proefperiode niet doorstaan en dat zo vreselijke gevolgen kunnen hebben. Ze zouden haar een overdosis kunnen geven. We zouden van elkaar gescheiden worden en ik zou zonder haar terug moeten naar Villa Wolfe en ik... Tenzij... Tenzij ik ook veranderde. "O nee, wat heb je nou weer in je hoofd?" Zei Olivia bezorgd toen ze de schittering in mijn ogen opmerkte. Ik zuchtte. Ze zou het nooit goedvinden en ik had geen idee hoe ik het in hemelsnaam zou moeten aanpakken. "Ik wil veranderen." Zei ik met nog een zucht. Gespannen wachtte ik op haar reactie. Ze keek me aan alsof ik net bekend had gemaakt dat ik het leuk vond om mezelf een snelweg op te gooien. "Nee... Nee dat wil je niet." Ongeloof sijpelde door haar hele zin. Ik keek haar aan en knikte vastberaden. "Je bent gek!" Ze verhief haar stem.
"Nee. Dat ben ik niet. Ik zou gek zijn als ik gewoon terug zou gaan naar de villa en je hier achter zou laten. Ik wil veranderen en ik wil bij je blijven. Het maakt niet uit, ik heb de familie-eer niet meer hoog te houden." Olivia wist dat ik gelijk had. Ik had niets meer hoog te houden. Maar ze stemde niet in. Ik zag haar gezicht vertrekken en nog witter worden. Ik stond op en klopte mijn kleding af. "Laten we hier weggaan." Zei ik. Ik hielp haar met opstaan en we liepen langzaam de trap op.