PROLOOG

Niall James Horan

"Oké, Louis, ik geloof je" zei ik tegen mijn telefoon. "Maar voor de zoveelste keer, ik moet echt ophangen, ik ben aan het fietsen en het is donker.... Ik moet me concentreren, en jij weet hoe moeilijk dat is voor mij!" Ik hoorde hem grinniken.
Ik fietste vanuit de studio terug naar ons appartement, nadat ík alles van vanmiddag had kunnen opruimen. Bedankt Harry. We hadden ruzie gekregen (best logisch als je bedenkt dat we al dágen achter elkaar van 9 tot 9 met elkaar werden opgescheept in die studio) en Harry pakte mijn zak chips af en gooide deze door de hele studio. De stukjes lagen overal. Harry keek een beetje verwonderd naar de bende. Ik pakte de zak, die hij nog in zijn hand had, terug en keek hem boos aan. Natuurlijk kwam precies op dat moment de geluidsman binnen. Hij zag mij boos naar Harry kijken, de chips die echt overal lag en in mijn hand de lege chipszak. Hij was ziedend geweest. En voor ik ook maar een woord uit kon stoten om Harry de schuld te geven, kon ik voor straf alle chips opruimen en vervolgens gaan dweilen. Toen ik bezig was met dweilen bedacht hij dat alles ook wel even afgestoft kon worden. Daarna kon ik nog allerlei andere klusjes doen. Bedankt.
Nu was het half elf en ik reed op de fiets naar huis. Louis had me gebeld en met veel moeite kreeg ik het mobieltje uit mijn zak. Nu was ik met hem aan het praten terwijl ik door de drukke straten van Londen fietste (fietsen gaat sneller dan met de auto/taxi). Louis was net uitgebreid zijn excuses aan het aanbieden omdat hij vond dat hij net zoveel schuld had als Harry. Dat sloeg eigenlijk nergens op, hij had die zak niet door de ruimte gegooid, maar goed.

"Weet je wat Lou? Ik geef je je zin en accepteer je excuses." Ik gaf het op. Toen hoorde ik geruis op de telefoon. Hij had waarschijnlijk weer een hyperactieve bui en was op en neer aan het springen. Het geruis stopte en ik hoorde een nepsnik. "Bedankt Niall, dit betekent echt heel veel voor me!" hoorde ik Louis gemaakt geëmotioneerd zeggen. "Ja ja, hou maar..." verder kwam ik niet. Want toen scheurde er een auto op me af. Het laatste wat ik me herinner zijn twee felle, kleurige koplampen....