Zwaardmeester - 15

“Durf je niet zelf te vechten, lafaard?” zei Nandono tegen koning Florentius
“Als je tien jaar geleden hier was komen aanzetten, had ik je met plezier zelf tot moes geslagen. Nu ben ik echter in de periode van mijn leven beland dat ik het vechten aan de jongere mannen moet overlaten.” Nandono bekeek Wout van kop tot teen en trok dan zijn wenkbrauwen op.
“Je lijkt dat ‘jongere’ wel erg door te drijven. Moet je niet bij je mammie zijn, jongen?” Wout gaf geen antwoord. Hij wist niet of hij zijn stem onder controle zou kunnen houden. “Genoeg gezwetst. Laten we tot de kern van de zaak komen. Als ik win, geef jij me de hand van je dochter en je koninkrijk.”
“En als je verliest dan laat je opvolger ons met rust en zoekt hij maar een andere manier om zich bezig te houden.”
“Ik ben niet van plan om te verliezen.”
“Hij ook niet,” antwoordde Henric. Nandono trok zijn zwaard.
“Laten we beginnen.” Wout keek naar het glanzende staal. Het was minstens een hand langer dan een normaal zwaard en Nandono was een hoofd groter dan hij. Hij greep zijn eigen zwaard. De angst die hij tot hiertoe naar een uithoek van zijn hart had verbannen, kwam in alle hevigheid opzetten. De kalmte die hij altijd over zich heen gekregen had, als hij een zwaard ter hand nam, bleef uit. Henric en koning Florentius trokken zich terug. Wout voelde het loodzware besef dat zij al hun hoop op hem stelden, op zijn schouders drukken. Als hij dit verloor, zouden de gevolgen niet te overzien zijn. Dit maakte zijn vastberadenheid echter niet groter, maar deed zijn angst om te mislukken alleen toenemen. Zonder een moment te aarzelen sprong Nandono op hem af. Wout wist de mokerslag maar net af te weren. Wat was die sterk! Een nieuwe slag suisde op hem af. Zijn zwaard zou te laat komen dus sprong hij opzij. De punt passeerde hem op nog geen vingerbreedte en opnieuw rees en daalde Nandono’s zwaard. Wout ving de klap op met zijn schild. Zijn hele arm trilde ervan.