Zwaardmeester - 17

“Gaat het een beetje?”
“Ik… ik wilde hem niet dood.”
“Je kon er niets aan doen. Je hebt hem de kans gegeven, maar die greep hij niet.”
“Maar ik…”
“Jongen toch… Laten we het hier later nog eens over hebben. Nu moet ik eerst even naar je schouder kijken.” Wout liet al wat volgde over zich heen gaan. Henric gaf Igo de opdracht om een heelmeester te gaan halen, die even later de wonde uitwaste en verbond. Hij kwam pas weer terug in het heden toen Wilfried de tent binnenkwam.
“Henric, er is hier iemand die ik niet kan wegsturen.”
“Laat hem maar binnen.”
“Het is een zij, hoor.”
“Laat haar dan maar binnen.” Henric knipoogde naar Wout. De prinses kwam de tent in.
“Hoe gaat het met hem?”
“Een lelijke wond, maar het zal wel genezen”, zei Henric.
“Gelukkig.”

Igo kwam Wouts kamer binnen. Met open mond keek hij om zich heen. Wout gunde hem echter de tijd niet om zich te verbazen.
“Hoe is het met mijn familie?”
“Goed, al zijn ze geschrokken toen ze hoorden dat je gewond was, maar ik heb hen verteld dat het niet zo ernstig was.”
“Dank je, Igo.”
“Hoe is het eigenlijk met je schouder?”
“Al veel beter. Als ik me niet beweeg doet het geen pijn en Henric houdt me wel stil.”
“En hij heeft zelf echt stil gezeten, nadat hij was aangevallen.” Igo grijnsde naar Henric.
“Iemand moest toch een oogje op Wout houden?”
“Je familie is trouwens erg aardig, Wout, en je zus in het bijzonder.”
“Oh maar, we hebben eerst Wouts bruiloft te vieren hé.” De beide jongens werden rood.
“Maar nu ernstig. Wout, je zal de koning moeten vertellen over je afkomst.”
“Ik weet het, maar ik kijk er niet naar uit.”
“De koning heeft gevraagd of je voldoende hersteld was om hem morgen te woord te staan. Misschien is het beter dat we het dan meteen vertellen. Dan kan je familie je ook hierheen komen.” Wout knikte. Hij wilde hen echt graag weer zien.