|| 17

‘Geef toch niet zo snel op, Hyrule Castle is niet in één dag gebouwd weet je.’ Zei Telma vanachter de bar. Ik keek zuchtend naar de verschillende soorten vlees en flessen die achter haar lagen. ‘Ik weet het, ik hou er niet van als dingen niet lukken, dan laat ik ze liever zitten,’ zei ik teleurgesteld nog steeds naar voren kijkend. ‘Je hoefde sowieso al niet te helpen,’ opperde Telma vervolgens maar ik was het daar niet mee eens. Vanavond was haar drukste avond. Ze had me verteld dat ik niet gelijk hoefde te helpen en dat ik hier beter eerst eens kon wennen. Maar ik had geen zin om onderuit te zitten, om vervolgens Telma te zien ploeteren.
Dus ik was gelijk begonnen met de gang van zaken hier, en ik had een begin gemaakt met het leren van de gerechten en dranken. Helaas was mijn geheugen nogal waardeloos, en kon ik niet meer dan een paar namen in mijn hoofd stampen.
‘Ik ben er nu toch, en je had hulp nodig, dus ik draag graag mijn steentje bij.’ Ik keek weer richting Telma om vervolgens te zien hoe ze met haar ogen rolde. ‘Dus de meeste mensen zitten aan de bar, en als er al mensen zijn die eten willen, dan schrijf ik dat op. En voor de mensen aan de bar kan ik drinken regelen’ Vatte ik samen, daarna steunde ik mijn ellebogen op de houten toonbank en ondersteunde mijn hoofd met mijn handen.
‘Dat is het wel zo’n beetje,’ ze glimlachte en ik merkte Louise op die in de hoek van de kamer haar zachte vacht aan het schoonmaken was. ‘En Telma, wat voor personen komen hier eigenlijk?’ Vroeg ik, Telma dacht even na. ‘Wat volk uit Castle town, maar ook van verder weg. Ik ken veel mensen, en een paar vrienden van me die ik goed ken zijn er meestal ook.’ Telma leek veel mensen te kennen, maar dat was ook niet verwonderlijk met een bar. Ze haalde haar schouders op en bukte daarna om een groen doekje onder de toonbank vandaan te halen. ‘Wil jij anders de tafels nog even afnemen?’ Vroeg ze en ze overhandigde mij het doekje. Ik nam het aan en knikte. Toen ik me omdraaide om richting de tafels te gaan, zag ik in mijn ooghoek Telma richting de achterkamer met de grote tafel lopen. Ze pakte drie grote rollen papier op en stak ze stevig onder haar arm, waarna ze naar een kast liep om ze op te bergen. Ik voelde de nieuwsgierigheid opborrelen, ze leek in de afgelopen dag dat ik hier was veel bezig te zijn met de inhoud van die rollen. Maar ik besloot toch dat ik er niks mee te maken had. Met de koude lap maakte ik een grote haal over de tafel.