Chapter 27

“Anna” murmelt Niall in mijn oor. Ik maak me los uit zijn armen en kijk hem aan. “Waarom is ze zo gemeen tegen jou?” vraag ik hem. Hij doet zijn mond open om iets te zeggen, maar sluit hem dan weer. “Iemand die jou dik noemt, is…is…”zeg ik. “Is wat?” vraagt hij zijn ogen in de mijne borend. “Hier heb ik gewoon geen woorden voor…” fluister ik. “Ik ga naar Lien” zegt hij vastbesloten. Ik kijk hem niet-begrijpend aan, waarna hij me waarschuwend aankijkt, maar laat hem toch uitpraten. “Jij gaat naar mijn huis. De jongens zijn daar nog sowieso en Carolien en Céline misschien ook. Je gaat sowieso naar binnen mogen. Je neemt een matras uit mijn kamer. In mijn kast aan de…” zegt hij terwijl hij zijn ogen dichtdoet om de kast te noemen. Ik grinnik. “In de kast aan de linkerkant van mijn kamer. Je kan de matras naast mijn bed leggen of beneden. Als Céline en Carolien er zijn gaan ze vast en zeker met jou in de woonkamer willen slapen, tenzij…” Hij grinnikt even en gaat daarna weer verder. “Je gaat mijn kamer gemakkelijk vinden. Mijn naam staat op de deur en het is ook de enige kamer waar er koekenkruimels op de grond liggen en het naar zuurtjes ruikt.” Dat laatste mompelt hij terwijl hij naar de grond staart. Ik grinnik. “Okidoki!” zeg ik. Hij glimlacht en kijkt op zijn horloge. “Waarschijnlijk kom ik vannacht niet meer thuis… Hangt ervan af wat Lien zo belangrijk vindt dat ze mij nu moet vertellen. Of… Ik weet het niet. In ieder geval moet je niet op mij wachten. Oke?” Hij kijkt me vragend aan. Hij gaat naar Lien. Twee keer raden wat Lien wil doen. Ik moet in zijn huis slapen waar ik eigenlijk zo goed als geen mensen ken. En dat moet ik oke vinden? Het is omdat het Niall is, anders deed ik het niet! Ik knik glimlachend naar hem als teken van antwoord. Hij trekt mij in een knuffel en laat me daarna terug los. Veel te snel eigenlijk. Ik geef hem nog een vluchtige zoen op zijn wang en dan lopen we beiden de tegenovergestelde richting uit.