Lang geleden.

Het is lang geleden dat ik hier voor het laatst een bericht in heb geplaatst.
Ik wilde jullie, ik zag dat ik nog zo'n 20 abo's had lopen, even mededelen dat ik inmiddels al sinds 14 februari met ontslag ben uit de kliniek. Het afscheid was heel zwaar. Ik was er erg bang voor dat ik mensen niet meer zou spreken of zien, of dat ik een gigantische terugval zou krijgen. Ik ben in mijn laatste week ontzettend chagrijnig geweest tegen zo'n beetje iedereen. Dit kwam ondermeer door de spanning rond mijn afscheid.
Mijn afscheid was erg emotioneel. De groep heeft hun kennis over mij goed benut, en gaven me een kookboekje van Nutella recepten, en een zelfgemaakte poster met One Direction, Ed Sheeran, MKTO, Channing Tatum en Jackass foto's erop. Ik heb van zo ongeveer iedereen uit het woonhuis een kaartje of een brief gekregen met een lieve tekst erop. Dit verbaasde me heel erg, want ik had niet verwacht dat iemand iets voor me zou hebben. Het is namelijk niet verplicht iets voor iemand te kopen. Het afscheid in de groep ging gepaart met veel tranen, knuffels en moeilijke stilte's, maar ik heb gezegd wat ik wilde zeggen en daar ben ik dan ook trots op. Ik heb op een goede manier afscheid genomen van de mensen die veel voor me betekenen, en ik had werkelijkwaar niet verwacht dat gekunt te hebben. Nadat ik de groep verlaten had om mijn koffers in de auto te laden, heb ik eerst mijn ogen uit mijn hoofd gehuild bij mijn vader, haha. Daarna kwam de vaste routine van het afscheid nemen: de sleutels van de kledingkast, het kluisje en het fietsenhok inleveren, het pasje dat toegang geeft tot het woonhuis inleveren en als laatste afscheid nemen van de laatste sociotherapeut die op dat moment in het huis was. Op de parkeerplaats heb ik afscheid genomen van beiden therapiegroepen. Mijn eigen groep - groep 1 - en groep 2. Ook groep 2 was heel oprecht tijdens het afscheid, en daar was ik heel erg blij mee. Toen ik weg reed van het parkeerterrein, uit het raam hangend en zwaaiend naar de groep mensen die ik achterliet, liepen de tranen dan ook over mijn wangen.
Inmiddels ben ik dus al 4 maanden met ontslag, en ik wilde dat ik kon zeggen dat ik me beter voelde dan ooit - geloof me. Het gaat beter met me, maar rozen verwelken, en zo ook verwelkte de veiligheid welke ik ervaarde in de kliniek. Nu ik weer thuis woon, merk ik dat ik met sommige dingen nog heel veel moeite heb. Me niet teveel met mijn broertje bemoeien, mijn emoties onder controle houden (en ze op een goede manier uiten), mezelf zijn, sociale contacten leggen - dit is nog maar een graai naar de dingen die me iedere dag nog zwaar vallen.
Nu moet je me niet verkeerd begrijpen, ik voel me heus beter dan dat ik me een jaar geleden voelde, maar nog niet al mijn problemen zijn opgelost. Ik heb besloten geen nieuwe therapie meer aan te gaan. Ik heb het gehad met psychologen, ze komen me mijn keel uit. Na zo'n pakweg 5 jaar Psychologische hulp heb ik besloten dat ik het zelf wel kan doen. En met de dingen die ik geleerd heb in de kliniek, en de handvaten die ze mij hebben gegeven, gaat dat zeker lukken.
Ik ga in September beginnen met een opleiding tot Verpleegkundige, en tot die tijd werk ik werkweken van 24 uur per week. En hoewel ik blij ben weer thuis te zijn, en de dingen weer te kunnen doen die ik alvorens ook deed, merk ik wel dat ik soms toch terugverlang naar de kliniek. Naar de mensen die ik er heb leren kennen, de gezellige middagen en avonden die we buiten therapie hadden, en het feit dat er altijd wel iemand in de buurt was die met je kon praten wanneer het niet goed ging. Zowel overdag als 's nachts. Ik mis het delen van mijn slaapkamer met 3 anderen meiden. Het was vooral de eerste week thuis vreemd om wakker te worden - alleen - en niemand direct "goedemorgen" te horen roepen. Ik mis de zekerheid die ik had in de kliniek, zelfs al zat alles even tegen, ik denk dat dat het is.
Ik heb inmiddels nog contact met Feline, Dominique en Guido. Dat zijn de mensen die in de kliniek het meeste voor me zijn gaan betekenen en ik hoop dat ik met hen nog lang contact zal houden!

Vooralsnog wilde ik iedereen bedanken die zijn abo op dit "dagboek" heeft gehouden en ook dit hoofdstuk heeft gelezen! Dit was het afsluitende hoofdstuk op deze "story", zoals Quizlet dat noemt. Jullie kunnen jullie abo's opzeggen, er zal niets meer gepost worden. Jullie kunnen wel een abo nemen op mijn nieuwe verhaal! Je kunt op het sterretje * klikken om eventueel een kijkje te nemen! Het wordt natuurlijk zeer gewaardeerd als je een abo neemt!

Heel veel lieve groetjes.

Lenneke.