Hoofdstuk 19

Draco Lucius Malfoy P.O.V

‘Draco! Kom eens hier liefje!’ Mijn moeder stem schalde over het terrein heen. ‘Ik denk dat ik maar eens moet gaan kijken wat ze wil,’ mompelde ik. Het zal vast belangrijk zijn als ze ons stoorde, dacht ik vermoeid, terwijl ik opstond. ‘Ik blijf nog even hier,’ zei Josefien zachtjes en ze liet haar voeten weer in het koele zwembadwater zakken. Ze zag er zo onschuldig uit, terwijl ze dat helemaal niet was, wel gedeeltelijk dan. Ik knikte en liep richting de stem van mijn moeder, die nog steeds om me riep. ‘Ik kom er aan!’ Brulde ik terug. Ze stond bij de voordeur op me te wachten, met naast zich de ouders van Josefien. Dat kon niet veel goeds betekenen. ‘Wat is er?’ Vroeg ik. Mijn moeder wenkte me enkel en ging me voor naar binnen. Ze opende een doosje waarin een zilveren ring lag, met daarin een blauwe steen. Die had ik laatst zelf aangewezen, toch besloot ik mezelf van de domme te houden. ‘En wat moet ik precies, met die ring?’ Vroeg ik. Ook al wist ik waar dit naar toe zou leiden. ‘Vanavond vraag je Josefien ten huwelijk,’ merkte mijn moeder nuchter op. ‘Maar,’ stamelde ik. ‘Ik dacht dat, dat pas later zou gebeuren.’ Ik dwong mijn mond niet open te vallen, van deze plotselinge wending. ‘We gingen elkaar toch alleen maar beter leren kennen?’ Piepte ik. Het feit dat ik nu al aan iemand vast zat, beviel me helemaal niet. Het mocht dan Josefien zijn, maar dan alsnog. Ik was vijftien jaar oud. ‘We willen het vervroegen aangezien The Lord er weer is. Niet dat jullie daar mee te maken krijgen, maar het zal heel anders worden met hem aan de macht. Trouwerijen zullen dan minder plaats vinden. Het zal veel ingewikkelder worden.’ Ze drukte het doosje met de ring in mijn hand. ‘Sarah en Charles blijven hier eten, om stipt acht uur vraag je haar. Ze zal ja zeggen, dus niks om je zorgen over te maken. Kleed je netjes en zeg tegen Josefien dat ze dat ook moet doen.’ Ik knikte slechts. ‘Weet Josefien het al?’ Vroeg ik. Mijn moeder schudde haar hoofd. ‘Mag ik het haar vertellen?’
‘Nee, je zegt er helemaal niets over. Dus ga terug en verzin maar een smoesje, waarom ik je nodig had. Geef de ring maar aan mij, die leg ik wel op je kamer.’ Ik drukte de ring weer in haar handen en waagde me onzeker terug naar het zwembad. Hoe kon ik hier nou over liegen?