Hoofdstuk 20

Ik merkte gelijk dat er iets mis was. Zijn slenterde, maar toch soepele verende loopje was veranderd. Hij slofte nu alsof er iets mis was. Ik vroeg me af, waarom ik dat zo snel opmerkte. Had ik toch zelf ook beter op de blonde jongen gelet, dan dat ik zelf dacht? ‘Wat is er loos?’ vroeg ik met mijn benen bungelend in het water. ‘Niets,’ zei hij te nonchalant. ‘Er is iets.’ Het was geen vraag, het was een vaststelling. ‘Ik hoop dat je weet dat je me niet kan voor liegen, dus zeg het nou maar gewoon. Ik kom er toch wel achter.’
‘Ik mag het niet vertellen,’ mompelde hij.
‘Dat interesseert me echt helemaal niets. Je verteld het gewoon, als ze er achter komen geef je mij maar gewoon de schuld.’
‘Prima,’ snauwt hij. ‘Je wilt het eigenlijk niet weten. Ik moet je vanavond ten huwelijk vragen.’
‘W.. Wat?’ Stotter ik. ‘Dat meen je niet.’
‘Jawel dat meen ik wel. Dit is toch niet iets om grapjes over te maken? The Lord is weer terug, ze willen er niet te lang meer mee wachten. Als hij weer aan de macht komt wordt er niet bijna niet meer getrouwd, maar wij moeten we purebloods generatie in leven houden.’
Abrupt trok ik mijn voeten uit het water en zette het op een lopen. Ik spurtte naar het huis, om daar tegen mijn ouders op te knallen. ‘Mam? Pap?’ De verbazing droop van mijn gezicht af. ‘W.. Wat doen jullie hier?’
‘We misten je. We kwamen je opzoeken en we blijven eten,’ zei mijn moeder. ‘Oh.. Oké.. Ik.. Ikk moet even iets doen,’ hakkelde ik. Ik spurtte onder hun armen door, richting mijn kamer. Ik had tijd voor mezelf nodig. Ik trok vlug een kort shirt aan, met een wijde driekwarts broek en een paar gympen. Ik trok mijn skateboard onder mijn bed vandaan en haastte me weer naar beneden. Ik sprong van de trap af op mijn skateboard en haastte me naar buiten. Zonder na te denken waar ik heen ging, skate ik door de poort heen. Ik dwing mezelf helder te blijven nadenken en geen stommiteiten uit te halen. Hoe graag ik nu ook iets stoms zou willen doen, bijvoorbeeld een Muggle vervloeken, het is niet het moment om het ministerie op mijn dak te krijgen, of de mugglepolitie. Ik laat mijn blik even over de weg glijden. Meerdere auto’s reden over de weg. Ik besloot er tussen te gaan skaten, om toch nog iets redelijks stoms te kunnen doen. Mijn hand zocht naar een punt om me aan vast te houden, aan de zilveren auto voor me. Ik had geen idee wat het was, maar ik ging in iedereen geval lekker hard door rijden. Toen de bestuurder na een tijdje met zijn vuist naar me begon te zwaaien, liet ik de auto los en keerde me om, om de zelfde weg terug te gaan. Ik was al bijna bij Malfoy Manor, toen ik sirenes hoorde loeien. Ik verstijfde en versnelde nog wat. Op het grint kon ik echter niet skaten, ik griste het skateboard van de grond en bonkte op de voordeur. De deur ging open en ik snelde vlug naar binnen. ‘Mocht hier politie voor de deur staan en vragen naar iemand met een skateboard, die is er niet!’ Gilde ik en ik rende naar boven. ‘Wat?’ Klonk het verbaast in koor. ‘Doe nou maar!’ Riep ik en ik ging de eerste de beste deur in, toen ik de bel beneden hoorde gaan. Ik voelde dat ik tegen een warm lichaam aan liep, maar negeerde het. Ik spitste mijn oren en luisterde naar wat er beneden gezegd werd. ‘Nee meneer er is niemand hier die skateboard. Ik heb geen idee waar u het over heeft.’
‘Oké bedankt voor uw tijd.’
‘Graag gedaan.’
Opgelucht haalde ik adem, maar de opluchting was maar voor korte duur, toen ik hoorde wie mijn naam schreeuwde.
‘Josefien je komt nu naar beneden!’ Krijste mijn moeder.